web analytics
Ze komt voor contact met haar huisdier.
Zoals veel klanten het afgelopen jaar.
Het is heel apart en ik had zeker niet zo gepland dat het die kant op zou gaan.
Het is gewoon zo gelopen.
 
C. zelf durft zich nog niet op het contact met haar hond te verheugen.
“Een ander medium zei dat overleden dieren niks te melden hebben.”
“O.”
“Niks anders dan: o lekker, een koekje, of zoiets.”
“We zullen zien”, zeg ik.
 
Garanties kan ik ook niet geven. Maar als ik iets in het afgelopen jaar geleerd heb, is dat het verbijsterend is wat dieren te vertellen hebben tijdens een contact. Niet alleen feitelijk bewijs dat zij het echt zijn. Maar ook lessen die ze aan ons willen leren!
 
En ja hoor, ook deze hond krijgt het voor elkaar. Eerst voel ik het karakter. Dat is een beetje angstig en voorzichtig. Ik voel iets met een trauma.
“Hij is mishandeld geweest voordat hij bij mij kwam. Het duurde een tijdje voordat hij me vertrouwde.”
Dan krijg ik een dekentje te zien in een bruinige kleur.
“Hij had inderdaad een lievelingsdekentje dat bruin was. Ik had een keer een nieuwe gekocht in een andere kleur. Die wilde hij niet.”
Geweldig toch! Hij kan niet alleen de kleur overbrengen, maar die heeft dus ook nog een betekenis…
Vervolgens wordt mijn aandacht gebracht naar eten en naar een spelletje. Verstoppertje?
“Ja, dat deden we vaak. We verstopten we snoepje en dan moest hij het zoeken. Vonden we leuk.”
 
Zo gaat het door. En helemaal aan het eind komt deze: ik zie een hoek waar een mand in staat en dan het afbakenen van grenzen. Grommend.
“Dat klopt. Hij was heel lief, maar als hij in zijn mand lag, dan verdroeg hij niet dat onze andere hond bij hem in de buurt kwam. Als die binnen een meter kwam, begon hij te grommen.”
Dan: het beeld van haarzelf. Ik voel dat hij een link legt.
“Kan het kloppen dat jij nu in je leven ook een grens aan moet geven aan iemand anders? Iemand die jou te dichtbij komt?”
Ze wordt stil.
“Zegt hij dat?”
“Dat krijg ik te zien…”
Ze is met stomheid geslagen.
“Niet te geloven dit”, zegt ze.
 
Snapt u het?
Snap ik het?
Een ding weet ik zeker.
Vroeger zag ik dieren als een hobby.
Maar ik heb mijn mening bijgesteld.
Ze zien en weten en voelen veel meer dan wij vaak denken.
En ze verdienen het dat we ze zien als wat ze zijn:
wezens om van te leren.