web analytics
Iemand stuurde mij een docu.
Over wetenschappelijk onderzoek naar Bijna Dood Ervaringen.
Ik keek hem 2 x deze week.
(Dank je wel WvH.)
 
Het zijn er 2 (zie hieronder) en ik heb vooral iets met de eerste.
Daarin vertelt een aantal mensen over hun ervaringen in de andere wereld tijdens hun tijdelijke dood. Met name het verhaal van de (nu) oudere dame die het leven liet tijdens een operatie raakt me. Dat komt door haar prachtige beschrijvingen van de andere wereld; een beschrijving die ik herken. Reden: ik heb nooit een BDE gehad, maar voor mijn werk als medium maak ik contact met mensen die ‘daar’ zijn. En naast dat je als een soort ‘telefoniste’ het gesprek laat plaatsvinden tussen 2 mensen, krijg je toch dingen mee van hoe het is in die andere wereld. En van hoe zij daar zijn. Dat zet je aan het denken en het roept ook vragen op.
 
-Waarom krijg ik niet de indruk dat zij hun dierbaren hier missen?
-Waarom zijn ze in de basis altijd blij?
-Hoe kunnen ze zoveel weten?
-Hoe kan het dat mensen die hier onaardig waren, daar ineens zo veel vriendelijker zijn?
-Hoe komt het dat ik mijn gevoel voor tijd kwijtraak als ik werk met die wereld?
-Waarom hebben ze het vaak over ‘de kleuren’ en ‘de muziek’?
 
De beschrijvingen van de mensen in deze documentaire, geven daar antwoord op. Het geeft mij het gevoel dat ik het dus niet zit te verzinnen. Het klopt wat ik ervaar als ik met die wereld werk. Ik denk dat veel mediums dit zullen herkennen.
 
Wat me ook heel blij maakt is als die mensen beschrijven wat er gebeurt wanneer ze hun lichaam verlieten. Wanneer de ziel niet langer beperkt is door de verpakking, maar in volle omvang kan Zijn en ineens zo groot blijkt te zijn! Niet alleen zien ze zichzelf liggen op de operatietafel, maar ook – let op – weten ze wat de chirurg denkt! Of zoals die man met die bril zegt: “Ik zag de liefde om het verplegend personeel heen, de liefde waarmee ze mij terug wilden halen.”
Ze vertellen dat ze dwars door muren gaan, naar andere ruimtes, naar de wachtkamer waar familie zit, of zelfs naar huis. En dat ze weten hoe hun dierbaren reageren. In het tweede deel zit een vrouw die vertelt dat ze weer terug moest in haar lichaam en dat ze dacht: ‘Dat past nooit! Ik ben veel te groot!’
Kortom: dit gaat over de Enorm-heid van de ziel die we in wezen zijn. Een van mijn favoriete onderwerpen.
 
En het mooie is dat ik ervan overtuigd ben dat we ook nog groot kunnen zijn terwijl we in dat (kleine) voertuig van het lichaam zitten. Dat we ons daar niet de hele tijd door hoeven te laten beperken. Dat de ziel precies weet wanneer het moment daar is om Groot te zijn. Dat komt ook weer door mijn werk.
Ik geef een voorbeeld van deze week:
 
Ik bereidde me voor op een consult met een jonge vrouw. Het was 9.15 uur en ze was nog onderweg, want de afspraak was om 9.30 uur.
Ik stemde mij eerst af op mijn eigen ziel, want met dat stuk moet ik werken. Niet met mijn gedachten en meningen en overtuigingen, nee, met het Wetende stuk van mij. Dat is een techniek. Die kun je leren.
Als ik me afstem op mijn ziel, stel ik me voor dat ik geen mens ben, maar een licht, heel groot, onbeperkt in mogelijkheden, puur liefdevol en al-wetend. Ik zie het en ik voel het. Janneke Leber wordt even een beetje uitgewist. Even ben ik alleen maar licht.
Dan stem ik me alvast af op de cliënt om te kijken of ik al wat te zien krijg. En in dit geval zag ik: een (soort van) huisje in het donker. Er scheen licht, maar… daar was iets mee, voelde ik. Ik liep ernaar toe en zag dat het licht kwam van een buitenlamp, een warmgeel licht, heel mooi. Maar… binnen scheen geen licht. Daar was het donker. Ik stelde, al voelend, de vraag: waarom? Toen kwam er een antwoord, vanuit het huisje: ‘Ik schijn wel voor de buitenwereld, maar niet voor mezelf. Dat kost stroom en dat ben ik niet waard.’
Ik vroeg: wat is hier nodig?
Antwoord: ‘Toestemming op te mogen schijnen voor mezelf. Om mij niet als ‘een verbruiker’ te zien, maar als iemand die het waard is om voor zichzelf te leven, in plaats van altijd voor een ander.’
Ik schreef het op.
 
9.30 uur: de jonge vrouw arriveert en we beginnen.
Ik benoem mijn gevoel maar meteen en het is meteen raak.
Zij is iemand die alles doet om anderen ‘bij te schijnen’, maar… zelf durft ze niet te stralen en ze durft zelfs niet te Zijn.
En dus zit ze binnen.
In het donker.
Eenzaam.
En doodongelukkig.
 
“Niemand weet dit. Hoe kan het dat jij me zo ziet?”, vraagt ze na afloop. “Het is net of je bij me naar binnen kijkt.”
Mooie omschrijving in dit geval en ik besluit te vertellen van het ‘soort van huisje’ met de buitenlamp en het donker van binnen.
“Hoe kan dit!”, roept ze uit.
“Je hebt het me zelf laten zien”, antwoord ik. “Toen je nog in de auto zat, op weg hiernaartoe. Toen wist je ziel: dit moet verteld worden vandaag. Dit ga ik tonen. En dat doe ik alvast van tevoren, terwijl het lichaam nog onderweg is. Want: zo Groot en wijs is de ziel.”
 
Ze is in tranen.
Ze vindt het mooi.
Ook al snapt ze er niks van.
Maar snappen is ook niet wat werkt bij deze materie.
Weten past beter bij dit onderwerp.
 
https://www.youtube.com/watch?v=ZES8IAtrlrU&feature=share