Het ging over intuïtie
in de les van de Jaaropleiding Mediumschap.
We stelden vast dat intuïtie er altijd is,
maar: kun je er ook altijd bij?
Daar had J. een vraag over. Een hele gevoelige vraag:
“Deze week moeten we onze hond in laten slapen. En ik vind het zo moeilijk! Het is ontzettend emotioneel en daardoor lukt het me niet om bij dat intuïtieve gevoel te komen om antwoord te krijgen op de vragen: is dit de juiste beslissing? Kan het niet nog even wachten? Wat zou mijn hond er zelf van vinden?”
Hele goeie vraag natuurlijk. En zo belangrijk en veelvoorkomend! In consulten met overleden dieren valt me op dat in veel gevallen de hamvraag van de ontvanger is: ‘Heb ik het goed gedaan om je te laten gaan?’ Je bepaalt toch over het eind van het leven van iemand die je heel dierbaar is. En voor sommige mensen is dat misschien ‘slechts’ een dier, maar mij is het inmiddels wel duidelijk dat de relatie dier/mens net zo goed een diepe zielverbinding kan zijn. Dus hoe moelijk is het dan om de verantwoordelijkheid te dragen over het eind van zijn of haar aardse leven?
Ik gooide de vraag eerst in de groep.
Want je kunt als juf wel van alles vertellen.
Maar uiteindelijk wil je dat je studenten ook zelf nadenken.
L. reageerde als eerste: “Wat ik doe als ik overmand wordt door emoties, is ze niet wegduwen, maar er echt even mee gaan zitten en er juist helemaal induiken en dan alles voelen wat er te voelen valt. En wat ik heb gemerkt is: daarna komt er rust. En dan komt er ook weer ruimte voor je intuïtie.”
Kijk, wat een prachtige les van L.
En daar kon J. ook zeker wat mee.
Maar het voelde alsof iets anders ook nog gezegd moest worden. Iets ‘van boven’. Er kwam een beeld bij mij binnen. Het ging over ‘het bespreken met het dier.’
“Als je nou straks thuis bent”, zei ik. “Dan kun je het volgende proberen. Je gaat er eerst even in alle rust voor zitten en doen wat L. zonet heeft uitgelegd. En áls die storm van emoties dan is uitgeraasd en áls de rust dan terugkeert, stel je dan eens voor dat je in die open plek die dan ontstaat, gaat zitten. Met je hond. Om even samen te zijn met betrekking tot dit onderwerp. En laat alles open. Kijk gewoon wat er op dat moment gebeurt.”
Ze knikte.
Ze zou het proberen.
Er komt net een appje binnen: ‘Lieve Janneke, ik heb vanavond contact gemaakt met onze hond. We zaten samen in het bos. Ik vroeg hem of hij het oke vindt wat er deze week gaat gebeuren. Hij legde zijn koppie op mijn been. Zo zaten we een tijdje. Toen liep hij heel rustig bij mij weg. Dit voelde oke voor ons beiden. Ik ben blij dat ik dit heb aangereikt gekregen. Dit geeft een heel stuk rust!”
Het blijf een moeilijke beslissing.
Maar ze heeft het overlegd.
Want als die zielsverbinding dan toch zo voelbaar is…
dan kun je er ook gebruik van maken.
En nee, dat is niet moeilijk.
Het is wie je bent:
intuïtief.
Het is wat jullie zijn:
Verbonden.