Ik had ze gewaarschuwd.
Ik had gezegd dat het een hele rare cursus is.
Waarin we hele rare dingen gingen doen.
Maar ja, wisten zij veel? Het antwoord: ja, ik denk dat ze precies wisten waar ze aan begonnen. Niet met hun hoofd, maar met hun intuïtie. Dat is het wonderschone van intuïtie; je weet er dingen mee waarvan je niet wist dat je ze wist.
Ik geef die cursus al meer dan 10 jaar. En ook als juf blijf ik leren, want in de loop van de tijd heb ik hem helemaal veranderd. Van een best wel serieuze leerplek is-ie nu verbouwd tot een speeltuin met de gekste speeltoestellen. En dat laatste werkt heel goed, heb ik ontdekt. Dat legde ik ook maandag uit, bij de start van de nieuwe cursus: benader dit niet te serieus, maar sta jezelf toe om te spelen. Dan leer je het meest.
Neem het voorstelrondje. Vroeger ging dat zo: ‘Ik ben Patricia en ik ben secretaresse en ik kom uit Krommenie.’ Tegenwoordig vraag ik iedereen wat zijn/haar lievelingskleur is en wat die kleur voor ze doet. Dan krijg je: ‘Ik ben Patricia en mijn lievelingskleur is mosgroen. Die kleur maakt me rustig. Hij doet me denken aan de trui die mijn oma ooit voor me breidde in die kleur en mijn oma heeft een tijd voor mij gezorgd. De laatste tijd trek ik weer naar die kleur toe. Nu ik erover nadenk: hij herinnert me eraan dat ik nu goed voor mezelf moet zorgen.
Na het voorstelrondje liggen er 8 kleuren en 8 verhalen op tafel. En voelt iedereen de ruimte om te zijn wie hij/zij is.
Zo mooi.
De tweede oefening die we maandagavond deden was een meditatie, gevolgd door een visualisatie. Daarin liet ik ze een wandeling maken door een tuin, welke tuin er ook maar in ze opkwam. Vervolgens zei ik dat ze als het ware ‘geroepen’ werden door iets in die tuin en vroeg ze het goed te bekijken en ‘te luisteren wat het hen te vertellen had.’
Rare opdracht natuurlijk.
Maar niet voor je intuïtie.
Die weet precies wat hier de bedoeling is. Dit is een kans om gehoord te worden! Dus: daar kwamen de verhalen. De verhalen van de ziel. Want intuïtie is het zintuig van de ziel. Het is het kompas dat je ziel helpt de weg te vinden in deze aardse jungle. En boy, wat een verhalen kwamen er weer maandag.
Iemand dacht dat de oefening bij haar niet echt gelukt was. Ze zag haar opa, in zijn eigen tuin. “Hij deed niks. Zoals hij dat ook in zijn aardse leven niet deed; urenlang zat-ie gewoon in die tuin. Ik weet niet wat ik hiervan moet maken.”
Ik vroeg: “Kan het zijn dat je intuïtie je wil vertellen dat je af en toe eens niks moet doen?”
Het raakte haar zichtbaar. “Ik ben vandaag naar huis gestuurd van mijn werk, met hoofdpijn. Thuis, op de bank, ben ik in slaap gevallen. Ik doe inderdaad teveel.”
Duidelijke boodschap.
Iemand was in de tuin van haar oom en tante terecht gekomen. (Een bekende tuin dus!). En daar was een schommel aan een boom die haar riep. Ze luisterde en hoorde de volgende belangrijke boodschap: ‘Je beweegt wel, maar je komt niet vooruit.’ Ze schrok ervan, maar herkende het wel. Onderweg had ze in een flits een vosje gezien. Die droeg het advies in zich. Die vos was op bezoek in die tuin, maar hij woonde in de vrije natuur. Het advies: durf het bekende weer te verlaten, op zoek naar je eigen vrije natuur. Ze voelde het helemaal.
Er was iemand die vlinders zag met gezichtjes. Ze had ze niet verstaan. Huiswerk: ga er thuis nog een keer voor zitten om te horen wat ze zeggen.
Er was iemand die een poort half open had zien staan, maar er niet doorheen durfde. Huiswerk: Open de poort eens helemaal en kijk eens wat erachter is. Alleen kijken, verder niks.
Raar huiswerk.
Rare cursus.
Maar o zo belangrijk voor de ziel…
[3 oktober, 20.00 uur: Avond van de Ziel. We zijn verhuisd naar de kapel, dus er is weer plek. Iepenlaan 26, Bussum. reserveren@jannekeleber.nl]