Leeswaarschuwing:
Als je heel erg gehecht bent
aan het idee dat je precies weet hoe alles zit in het spirituele,
lees dan niet verder dan hier!
Ik had het er laatst nog over met twee collega-mediums. Dat we tot een paar jaar geleden nog precies wisten hoe alles zat met betrekking tot de spirituele wereld. Jeetje, wat was dat een fijne tijd zeg. Zo helder. Zo overzichtelijk. Zo comfortabel ook.
Wij wisten bijvoorbeeld precies hoe het zat met gidsen. Namen, identiteiten, uiterlijk, we hadden nog net niet hun paspoortnummers. En hoe het zat met vorige levens, wisten we ook. Je komt en je gaat als ziel en je bent hier om te leren. En zielen, wisten we ook alles van, oude zielen, jonge zielen…
Alleen naarmate we langer met het spirituele mochten werken… begonnen al die overzichtelijke ideeën toch een beetje te wiebelen. En erger nog: om te vallen! Dat kwam deels door praktijksituaties die ons leerden dat het anders was dan we dachten. En in andere gevallen door leraren die ons anders leerden denken.
Zo volgde ik in 2015 een week les op het Britse Arthur Findlay College. Het was een week van de bekende Simon James en Brian Robertson, bedoeld voor mensen die zelf les gaven in het mediumschap. Een week ‘ter inspiratie’, aldus de beschrijving die we van tevoren kregen. Maar tijdens de opening vertelden Simon en Brian: “We gaan jullie deze week niet alleen inspireren, maar ook irriteren en provoceren en jullie ideeën over hoe dingen zijn zullen gaan wankelen en sommige ideeën zullen de week niet overleven. En dat is de bedoeling ook, want jullie moeten niks aannemen, jullie moeten de dingen zelf onderzoeken.”
‘Ach, het zal allemaal wel meevallen’, dacht ik toen nog.
Maar het viel helemaal niet mee.
Na een week lang filosoferen, luisteren, in de war raken en houvast kwijtraken, kwam ik shakey thuis met nog maar 1 zekerheid: niets stond meer vast. Ik moet zeggen: dat was verre van comfortabel. Ik vond het gewoon eng om weer consulten te gaan geven! En hoe vaak ik in die tijd niet heb moeten antwoorden op vragen van studenten dat ik niet meer precies wist hoe het zat… Maar ik dacht ook: dit is wel eerlijker dan met grote stelligheid iets zeggen wat ik misschien ook maar heb aangenomen, maar wat ik nooit echt heb onderzocht.
Dat ben ik dus meer gaan doen in de jaren erna: onderzoeken. Onderzoeken als in: naar binnen gaan. Kwesties voorleggen, aan Spirit, aan je eigen hogere weten (waarvan ik vroeger zo zeker wist dat dat twee aparte dingen waren, maar nu – door onderzoek – heb ontdekt dat het naadloos in elkaar overloopt, sterker nog: hetzelfde is.) En ook: meningen durven bijstellen!
Neem bijvoorbeeld de kwestie ‘oude zielen, jonge zielen’. Met grote stelligheid zeggen mensen vaak: ‘Dat is een hele oude ziel.’ Het handige daaraan is dat we allemaal begrijpen wat er wordt bedoeld: oude ziel, wijs persoon, iemand die duidelijk al veel heeft meegemaakt voorafgaand aan dit leven.
Alleen waar ik inmiddels wel achter ben: in de spirituele wereld bestaat tijd niet. Tijd is een aards bedenksel. Heel handig, bijvoorbeeld voor het maken van afspraken, maar spiritueel gezien is het niet echt. Voor ons is dat heel moeilijk te bevatten, althans voor mij wel. Even een voorbeeld: mensen vragen wel eens: ‘Mijn oma is al zo lang geleden overleden, die zal mij wel niet meer herinneren.’ En dan komt zo’n oma door met herinneringen die de ontvanger thuis moet verifiëren omdat ze het zelf niet eens meer weet. En zo gedetailleerd! Steeds vaker voel ik: oma hoeft zich niks te herinneren, want in Spirit is alles Nu. (Hier in het aardse ook, maar wij laten ons steeds weer verleiden om naar vroeger of de toekomst te gaan met onze gedachten.) Ik heb overleden kleine kinderen gezien die zich als volwassenen toonden. Niet omdat ze waren opgegroeid in de spirituele wereld. Opgroeien (verbonden aan aardse tijd) is iets van hier. In Spirit bèn je. En je kiest je vorm.
(Tenminste, zo zie ik het nu.)
Maar goed, als tijd niet bestaat, dan bestaat er ook niet zoiets als vroeger en later, en dus ook niet als oud en jong. Dus daar gaat het concept oude zielen, huppekee de prullenbak in, bij de rest van de volgens mij achterhaalde ideeën.
Jammer hoor, want het was net zo overzichtelijk.
Maar goed, niet voor niets zag ik vandaag
deze oude, maar tijdloze quote voorbij komen:
‘Juist door te twijfelen
komen we tot de waarheid.’
(Marcus Cicero, 43 v Chr.)