web analytics
Voordat de lesdag begon
was ik nog even ‘in gesprek’ met boven.
En ik legde ze een wens voor:
Mogen ze vandaag de magie van de spirituele wereld voelen?
 
‘Ze’ zijn mijn nieuwe eerstejaars studenten. Een leuke groep met mensen die nog helemaal aan het begin van hun reis staan, die nog met vraagtekens in de ogen binnenkomen en vol verwondering kunnen zijn, maar ook… nog vol met angsten. Angsten die voortkomen uit onwetendheid. En in hun geval ook uit iets teveel rare verhalen die ze hebben gehoord over ‘entiteiten in je aura’ en ‘dolende zielen’. (Als de mensen die die verhalen vertellen toch eens wisten hoeveel schade ze daarmee aanrichten… )
En ik kan nog zoveel vertellen over hoe mooi, groots, intelligent, liefdevol en magisch de spirituele wereld is, maar het komt pas echt over als mensen het zelf mogen ervaren.
 
’s Ochtends hadden sommigen van hen, in de kring en onder mijn begeleiding, hun eerste contact met de spirituele wereld gemaakt. En ’s middags zouden we van ziel tot ziel gaan werken. Tenminste, zo had ik het in mijn hoofd…
Vlak voor de pauze gebeurde het. Er kwam een kat binnenlopen. Ja, echt. Vanuit de wachtkamer. Hoe kwam die daar? En wat kwam die doen?
“Hé”, zeiden E. en R. “Dat is grappig. Dat is die kat die vanmorgen met ons meeliep vanaf het station. Wij zeiden nog: wat leuk dat je ons begeleidt vandaag.”
 
Eigenlijk weet je het dan al, hè.
Maar ja, dat hoofd…
 
De kat was druk en aandachttrekkerig. Hij keek iedereen intens aan en liep steeds maar rondjes, heel rusteloos. Ik zei: “Ga jij maar weer naar buiten.”
Maar toen ik de deur achter hem had gesloten, hoorde ik een geluid waarvan ik niet wist dat het uit een kat kon komen. Een soort van gillen. En toen wist ik: dit is niet de bedoeling, dus ik liet hem weer binnen. Op dat moment kwam ook dat gevoel in me op: ‘er moet nog 1 contact gemaakt worden.’ (De controle over de les was ik hier wel zo ongeveer kwijt.)
 
“Kan het kloppen”, zei ik toen we na de pauze weer begonnen, “dat er iemand is die nog een contact wil maken?”
“Ja”, zei E. “Ik had dat gevoel inderdaad.”
Kijk, daar had je het al. Ze sloot haar ogen, stemde zich af en begon te vertellen, over een vrouw en de bij behorende beelden. Toen ze daarmee begon, liep de kat recht op haar af. Voor de eerste keer sinds hij binnen was ging hij rustig zitten, precies bij haar voeten. Zo moest het blijkbaar gaan.
Ook voor E. was het de eerste contact zo in de groep, dus het was even zoeken. Maar terwijl we uitzochten wie de vrouw uit de spirituele wereld was en bij wie in de groep ze hoorde, ging de kat nu op zijn zij liggen en keek R. aan. Ik dacht: ‘Aha, dus het is niet voor niets dat je met precies deze twee vrouwen vanochtend bent meegelopen. Jij had een opdracht om iets tot stand te laten komen.’
 
Om privacy-redenen kan ik hier niets over het contact zelf vertellen. Maar het was het contact van iemand uit de spirituele wereld die een nare indruk heeft nagelaten in het aardse, met de nodige schade tot gevolg. En die nu vanaf de andere kant liet zien: ik heb het zo niet gewild. En mag ik je alsjeblieft helpen met helen…
 
Toen het contact klaar was, liep de kat weer naar de wachtkamer.
Job done.
Voor R. was het zo ingrijpend geweest, dat ze eerst een rondje ging lopen. En daarna besloot dat het genoeg was voor vandaag en dat ze naar huis ging om alles te laten bezinken.
Drie keer raden wie er met haar meeliep toen ze het pand verliet…