Soms krijg je mensen op consult
die zo diep zitten
dat je ze er persoonlijk
uit zou willen trekken…

Dat kan natuurlijk niet en dat mag misschien ook niet, maar toch is er soms dat gevoel. Mensen die ernstig ziek zijn, mensen die de ene tegenslag na de andere krijgen, mensen die pas net begonnen zijn aan een rouwproces waarvan je weet dat het er zal zijn voor de rest van hun leven…
En natuurlijk doe je wat je kunt in een consult om ze te helpen, om ze bij hun kracht te laten komen, om ze moed te geven. Maar soms… voelt het niet genoeg.

Het was een jaar of 2 geleden dat ik zo’n consult had gehad. De vrouw in kwestie had net haar tweede partner verloren. Twee keer je grote liefde moeten begraven. Het was zo zwaar. Ik had haar weg zien lopen en dacht: wat zou ik haar graag iets meegeven. Iets wat ze bij zich kan dragen om haar erdoorheen te trekken. Iets waarmee ik haar kan laten weten wat ik uiteindelijk toch geloof: het komt weer goed. Ooit. Eens. Maar toch: het komt weer goed.

De volgende dag was mijn vrije dag. Ik maakte de eettafel leeg, zette er een verzameling potten met acrylverf op, zocht er kwasten bij, vond een bus met lak en pakte mijn bak met door de jaren heen verzamelde stenen. Ik schilderde ze eerst allemaal goud. Goud, kleur van de eeuwige liefde. Maar ook de kleur van het materiaal waar je letterlijk diep voor moet graven om het te vinden. En als je er dan iets van vindt, al is het maar een klein brokje, dan heeft het wel een hele grote waarde. En een eeuwigheidswaarde. Al stort de hele financiële wereld in, goud behoudt zijn waarde.
Voor mij staat goud voor datgene in het leven waar we heel diep voor moeten gaan. Iets dat ons iets oplevert dat misschien op het eerste oog klein lijkt, maar dat van grote waarde is. Spirituele waarde. Het zijn de ervaringen die lessen opleveren die je meeneemt naar het leven na dit leven. Het is datgene wat het meest ‘echt’ is.

Daarna schilderde ik erop: komt goed.
Twee krachtige woorden
waar ik uiteindelijk
toch in geloof.
(Hoewel uiteindelijk soms heel lang kan duren.)

Ik versierde ze en lakte ze en toen waren ze klaar: mijn komt goed-stenen. Ze liggen in een zakje op mijn praktijk en als iemand heel diep zit, dan laat ik ze er een kiezen om mee te nemen.
Ik hoop dat ze er kracht uit putten. Totdat het donker over is, de storm uitgeraasd, de pijn wat meer verdwenen naar de achtergrond. Totdat er weer dagen zijn dat ‘het’ er soms even niet is. En totdat ‘soms’ steeds een beetje langer wordt.
En ik vraag ze 1 ding:
als je hem niet meer nodig hebt,
geef hem dan alsjeblieft door
aan iemand voor wie dat wel geldt.

Dit jaar was wel een ‘goed stenen-jaar’, om het maar even ironisch te zeggen. Want boy, wat zaten er veel mensen diep in de put! En wat kon ik hun wanhoop goed begrijpen. Maar ik sta er ook altijd weer van te kijken hoe krachtig mensen zijn en hoe veerkrachtig ook en hoe moedig, flexibel, doorzettend en wat al niet meer. En die stenen,
hoe leuk ook,
doen eigenlijk niet meer dan dat:
ze daar aan herinneren.
Hoe pijnlijk ook, dit kun je dragen en:
komt goed!