Sommige mensen komen bij een medium
voor contact met een overledene.
En anderen meer vanwege
vraagstukken rondom henzelf.
In dat laatste geval werk je als medium van ziel tot ziel. Maar wat kan en mag je daarin zien en aanreiken? Daar hadden we het deze week over met een aantal studenten tijdens een lesdag. ‘Moeten mensen met problemen niet gewoon naar een psycholoog?’, was een vraag.
Ik heb niets tegen psychologen. Ik ben zelf ontzettend geholpen door een psycholoog en het is zelfs mede dankzij hem dat ik deze kant op ben gegaan. Dit wordt dus geen anti-psychologen-betoog. Het is gewoon een andere manier van werken, want vooral via praten en vaak over een langere termijn. Terwijl een medium vooral werkt via het voelen en streeft om ‘het’ te zien en hulp te bieden binnen één sessie. Daarvoor moeten we, zoals ik het altijd noem: zo snel mogelijk ‘naar de au’. Studenten vroegen zich af of dat wel mocht, zo in een keer naar kwetsbaar gebied. Mijn antwoord: daar komen ze voor. En als ze niet willen dat je er komt, dan kom je er ook niet. Soms voel je het dat iemand zich afschermt en dan weet je: no go. Maar meestal krijg je juist groen licht!
Ik moest denken aan een consult van een tijdje geleden met een vrouw van begin 40. Ze ging zitten en ik voelde ‘eenzaam want buitengesloten.’
“Je oogt vrolijk, maar ik krijg het gevoel dat je je alleen voelt. Buitengesloten. Klopt dat?”
Het klopte. Ze huilde. Dat was niet van verdriet, maar van opluchting. Want ook dat geldt voor problemen: als mensen klaar zijn voor het vinden van een oplossing, dan zijn ze blij als het eindelijk eens wordt gezien. Dat is al een deel van de healing: dat het gezien wordt. Zonder oordeel, heel sec. Dat het op tafel ligt. Eindelijk.
De klant wilde van alles gaan vertellen, maar dat mag dus niet bij een medium. Ik voelde verder in op de kwestie en ik wilde weten wat de kern van buitengeslotenheid was.
“Klopt het dat je altijd buiten elke groep staat voor je gevoel?”
Ze herkende het.
Nu wilde ik weten waarom.
Ik zag het schoolplein van mijn lagere school.
“Herken je het dat dit speelde in de laatste jaren van de lagere school? En dat er een sfeer hing van ‘dingen moeten doen om bij de groep te mogen horen.’ En dat dat je zo’n spanning gaf, dat je sindsdien hebt besloten dat je jezelf altijd buiten een groep plaatst, bij voorbaat al?”
Verbijsterd keek ze me aan.
“Zo is het inderdaad gegaan”, zei ze. “Maar… doe ik het dan zelf?!”
Ze stelde zich de vraag en het antwoord kwam ook van haarzelf.
“Je hebt gelijk”, zei ze. “Ik doe het zelf!”
Al die tijd dacht ze dat de groep haar weerde.
En al die tijd was ze het zelf die zich buiten de groep plaatste.
Uit angst.
En onbewust.
Maar toch: zelf.
Dit ene blokje informatie was cruciaal om vanaf nu anders naar deze situatie te kijken. Het als minder bedreigend te kunnen ervaren. En ook anders naar zichzelf te kunnen kijken. En zo de mogelijkheid te kunnen onderzoeken van wel of niet onderdeel te willen zijn van een groep.
Ik zeg niet dat een psycholoog daar niet ook was gekomen. Of een doortastende coach. Of een goeie hypnotherapeut. Ik zeg alleen dat wij als mediums ons niet ondergeschikt hoeven te maken als het gaat om het helpen van mensen en het komen tot de kern. Ik ben ervan overtuigd dat de cliënt diep van binnen vaak al weet hoe het zit…. Op zielsniveau. En dat precies dat onze expertise is: mensen zelf weer in contact brengen met hun eigen diepe weten. En van daaruit samen gaan kijken hoe het werkelijk zit en wat er nodig is.
Mogen we als medium naar de au?
Ik denk van wel.
Als we het doen met beleid, met helende intenties en vanuit ons eigen diepe weten.
Het is zelfs in veel gevallen de enige manier om mensen te helpen.
Zoals een andere student het later zo mooi zei:
“Je moet eerst iets vastpakken,
om het los te kunnen laten.”