web analytics
Er kwam een vraag
naar aanleiding van het vorige blogje over de Heilige Ruimte in ons.
De vraag luidde:
Ben jij nou constant op die heilige plek in jou?
 
Goeie vraag en het antwoord is: nee. Misschien wel meer en meer, maar meestal ben ik toch gewoon Janneke Leber. En stuntel en rommel ik me net zo door het leven als iedereen. Maar als ik werk, gaat die Janneke Leber een beetje uit. Dan ga ik naar die heilige kamer in mij en kom ik bij het stuk dat Weet, zoals ik dat noem. Een stuk dat we dus allemaal in ons hebben!
 
Het voelt een beetje alsof ik mij in die kamer ‘spiritueel omkleed’, om het zo maar te zeggen. Zoals een rechter zijn toga aantrekt en dan een deel van zijn aardse persoonlijkheid aflegt om namens het Recht te spreken, zo leg ik mijn aardse Janneke Leber bewust af en sta even heel bewust stil bij wat ik echt ben: een ziel. Een licht dat veel groter is dan het ‘huis’ (lichaam) waar we in leven hier op aarde. Een licht dat reist, door tijd, door ruimte, zonder naam, zonder identiteit, God mag weten al hoe lang! Het deel van ons dat Is en dat Weet. En soms hoor ik (Janneke) mezelf (Wetende) dan ook dingen zeggen waarvan ik denk: ‘Goh, wat interessant.’
 
Een voorbeeld van vorige week: een jonge vrouw, vol levenservaring, vol potentie ook, kwam op consult. Ze had zich al breed had geschoold, maar kwam er maar niet uit in welke vorm ze haar werk zou gaan gieten. Het is haar grote wens om mensen te helpen. Maar welk bordje moest er op de deur?
 
Ik voelde hoe deze vraag, van ‘dat bordje’, alles blokkeerde, al gedurende lange tijd. En ik wist: het heeft met een nuance te maken. Met hoe ze hiernaar kijkt. Ze kijkt er nu naar zoals de maatschappij het ons leert te kijken: in hokjes, duidelijk en gedefinieerd. Maar: zij is helemaal niet te definiëren en daar wringt de schoen. Ze vraagt iets van zichzelf wat niet kan en dus gebeurt er nu helemaal niets.
“Je denkt dat je een keuze moet maken”, zei de Wetende. “Maar dat klopt niet en daardoor lukt het ook niet.”
“Nee”, zei ze. “Dat merk ik.”
Wat je eigenlijk zoekt is een ingang”, zei de Wetende.
“Ja!”, zei zij. “Dat is het! Een ingang!”
(Hier kon je voelen dat ook zij bij haar Weten zat. Dat is het mooist, wanneer medium en klant samen Wetend gaan zitten zijn…)
 
“Er was een tijd dat je zelf ontzettend hard hulp nodig had, zo’n 20 jaar geleden, weet je nog?”
Ze knikte.
Ik (Janneke) dacht: ‘Hoe weet jij dat nou. Je kent die vrouw net 10 minuten.’
Maar Het Wetende is verbonden met alles en iedereen en dwars door alle tijden heen. Dus het ging (gelukkig) onverstoorbaar door:
“Je zocht en je zocht, maar je kon de juiste hulp niet vinden en toen heb je het zelf maar uitgezocht, met vallen en opstaan. Wat je eigenlijk zocht was iemand die buiten de lijntjes kon denken. Een praktijkruimte waar je binnen zou lopen en waar je zou voelen: hier is alles mogelijk. Praten, knutselen, oefenen, mediteren, alles! Je zocht iemand die jou kon zien in al je facetten. En nu… kun je dat zelf. Wees de hulpverlener die je toen zelf zocht. Dat is je ingang.”
 
Als je kwartjes kunt horen vallen
dan kon het toen.
Heel hard
en heel zacht tegelijk.
En je zag het gebeuren.
Je zag die hele praktijk ontstaan!
De wereld is weer
een mooie hulpverlener rijker.
De Wetende zag dat het goed was.
En Janneke Leber begreep er weer eens niets van…