web analytics

Maak er wat van

aug 23, 2019 | 0 Reacties

Het consult is al ruim een kwartier bezig.
Maar ik dring niet door tot J.
De grote vraag is:
waarom niet?
 
J. is vastgelopen in haar leven. Passief. De weg kwijt. Doodongelukkig. En ik voel dat ze weer ‘aangezwengeld moet worden’. Dat ze inspiratie nodig heeft om weer iets te gaan maken van haar leven. Want dat is volgens mij toch altijd nog wel de bedoeling. Dat we er iets van maken als mens.
 
Maar bij J. dring ik dus niet echt door met deze boodschap. Ze knikt wat, ze schudt wat, maar er gebeurt niks. En ik vraag me af: waarom niet?
Ineens komt het beeld naar boven dat ik had gekregen tijdens mijn voorbereiding op dit consult, dus nog voordat ze was aangekomen. Ik zag iets vrolijks en bewegelijks waar iets overheen werd gegooid. Een doek, of een net of zo. In elk geval iets waardoor het bewegen stopte. En ik zie dat beeld nu weer.
 
“Het lijkt wel alsof iets of iemand iets heeft gedaan dat jou zo passief heeft gemaakt’, zeg ik. “Als of je vroeger zo niet was. Maar door een handeling of een uitspraak van iemand anders…”
Ze schudt weer haar hoofd.
“Nou ja…”, zegt ze dan. “Er is een vloek uitgesproken over mij en mijn familie. Misschien dat dat ermee te maken heeft?”
“Een vloek?”, zeg ik.
“Ja”, zegt ze. “Dat vertelde een paragnost.”
O dear.
Altijd lastig.
Want je wilt geen collega dissen, maar tegelijkertijd…
“Heeft de paragnost je ook vertelt hoe je van de vloek afkomt?”, vraag ik.
“Nee”, antwoordt ze. “Hij zei dat dat niet kon.”
En dat verklaart natuurlijk waarom ze zo passief is. Waarom zou ze nog actie ondernemen? Haar lot is toch al bezegeld.
 
Geloof ik in het uitspreken van vloeken?
Ik weet het niet.
Maakt dat wat uit?
Nee.
Of het nu een vloek is, of het idee van vervloekt zijn. Waar het om gaat is dat zij de macht over haar leven uit handen heeft gegeven.
En dat is nooit een goed idee.
“Even heel simpel gezegd, zie ik het leven zo”, zeg ik. “Je krijgt een heleboel ‘uitdagingen’ als mens op je pad, maar je krijgt ook 2 dingen mee: een zak met talenten en mogelijkheden èn de kracht van de vrije keus. En met die laatste 2 kun je die uitdagingen aan.”
 
En o ja, in sommige gevallen staat die keuze misschien zwaar onder druk. Maar hier, in dit geval, waarin zij gezond is van lijf en leden en in principe vrij om te doen wat ze wil, hier is het besef nodig dat ze die macht zelf in handen heeft. Dat het háár leven is. En dat zij bepaalt. Elke dag weer. En niet iets of iemand anders.
En dat dat vraagt om een actieve houding,
met plannen en ideeën
en een koers om te gaan.
Want ècht, als er iets is wat ik leer van de mensen aan gene zijde
Is dat het dat wat ze zo vaak herhalen:
Maak. Er. Wat. Van.
 
[Weekend 31 aug-1 sept geef ik een lesweekend over Privé-consulten. Met publieke consulten en heel veel ins & outs over het geven van privé sittings. Voor gevorderde studenten mediumschap. Nog 1 plek vrij: info@zwave-weesp.nl
 
14 t/m 17 november: 4-daagse Mediumschap, samen met Myrthe Bruinzeel, ook gericht op het geven van privé-consulten. Voor niet-beginners en gevorderden. janneke@jannekeleber.nl]

Want zo groot is de ziel

aug 17, 2019 | 0 Reacties

Iemand stuurde mij een docu.
Over wetenschappelijk onderzoek naar Bijna Dood Ervaringen.
Ik keek hem 2 x deze week.
(Dank je wel WvH.)
 
Het zijn er 2 (zie hieronder) en ik heb vooral iets met de eerste.
Daarin vertelt een aantal mensen over hun ervaringen in de andere wereld tijdens hun tijdelijke dood. Met name het verhaal van de (nu) oudere dame die het leven liet tijdens een operatie raakt me. Dat komt door haar prachtige beschrijvingen van de andere wereld; een beschrijving die ik herken. Reden: ik heb nooit een BDE gehad, maar voor mijn werk als medium maak ik contact met mensen die ‘daar’ zijn. En naast dat je als een soort ‘telefoniste’ het gesprek laat plaatsvinden tussen 2 mensen, krijg je toch dingen mee van hoe het is in die andere wereld. En van hoe zij daar zijn. Dat zet je aan het denken en het roept ook vragen op.
 
-Waarom krijg ik niet de indruk dat zij hun dierbaren hier missen?
-Waarom zijn ze in de basis altijd blij?
-Hoe kunnen ze zoveel weten?
-Hoe kan het dat mensen die hier onaardig waren, daar ineens zo veel vriendelijker zijn?
-Hoe komt het dat ik mijn gevoel voor tijd kwijtraak als ik werk met die wereld?
-Waarom hebben ze het vaak over ‘de kleuren’ en ‘de muziek’?
 
De beschrijvingen van de mensen in deze documentaire, geven daar antwoord op. Het geeft mij het gevoel dat ik het dus niet zit te verzinnen. Het klopt wat ik ervaar als ik met die wereld werk. Ik denk dat veel mediums dit zullen herkennen.
 
Wat me ook heel blij maakt is als die mensen beschrijven wat er gebeurt wanneer ze hun lichaam verlieten. Wanneer de ziel niet langer beperkt is door de verpakking, maar in volle omvang kan Zijn en ineens zo groot blijkt te zijn! Niet alleen zien ze zichzelf liggen op de operatietafel, maar ook – let op – weten ze wat de chirurg denkt! Of zoals die man met die bril zegt: “Ik zag de liefde om het verplegend personeel heen, de liefde waarmee ze mij terug wilden halen.”
Ze vertellen dat ze dwars door muren gaan, naar andere ruimtes, naar de wachtkamer waar familie zit, of zelfs naar huis. En dat ze weten hoe hun dierbaren reageren. In het tweede deel zit een vrouw die vertelt dat ze weer terug moest in haar lichaam en dat ze dacht: ‘Dat past nooit! Ik ben veel te groot!’
Kortom: dit gaat over de Enorm-heid van de ziel die we in wezen zijn. Een van mijn favoriete onderwerpen.
 
En het mooie is dat ik ervan overtuigd ben dat we ook nog groot kunnen zijn terwijl we in dat (kleine) voertuig van het lichaam zitten. Dat we ons daar niet de hele tijd door hoeven te laten beperken. Dat de ziel precies weet wanneer het moment daar is om Groot te zijn. Dat komt ook weer door mijn werk.
Ik geef een voorbeeld van deze week:
 
Ik bereidde me voor op een consult met een jonge vrouw. Het was 9.15 uur en ze was nog onderweg, want de afspraak was om 9.30 uur.
Ik stemde mij eerst af op mijn eigen ziel, want met dat stuk moet ik werken. Niet met mijn gedachten en meningen en overtuigingen, nee, met het Wetende stuk van mij. Dat is een techniek. Die kun je leren.
Als ik me afstem op mijn ziel, stel ik me voor dat ik geen mens ben, maar een licht, heel groot, onbeperkt in mogelijkheden, puur liefdevol en al-wetend. Ik zie het en ik voel het. Janneke Leber wordt even een beetje uitgewist. Even ben ik alleen maar licht.
Dan stem ik me alvast af op de cliënt om te kijken of ik al wat te zien krijg. En in dit geval zag ik: een (soort van) huisje in het donker. Er scheen licht, maar… daar was iets mee, voelde ik. Ik liep ernaar toe en zag dat het licht kwam van een buitenlamp, een warmgeel licht, heel mooi. Maar… binnen scheen geen licht. Daar was het donker. Ik stelde, al voelend, de vraag: waarom? Toen kwam er een antwoord, vanuit het huisje: ‘Ik schijn wel voor de buitenwereld, maar niet voor mezelf. Dat kost stroom en dat ben ik niet waard.’
Ik vroeg: wat is hier nodig?
Antwoord: ‘Toestemming op te mogen schijnen voor mezelf. Om mij niet als ‘een verbruiker’ te zien, maar als iemand die het waard is om voor zichzelf te leven, in plaats van altijd voor een ander.’
Ik schreef het op.
 
9.30 uur: de jonge vrouw arriveert en we beginnen.
Ik benoem mijn gevoel maar meteen en het is meteen raak.
Zij is iemand die alles doet om anderen ‘bij te schijnen’, maar… zelf durft ze niet te stralen en ze durft zelfs niet te Zijn.
En dus zit ze binnen.
In het donker.
Eenzaam.
En doodongelukkig.
 
“Niemand weet dit. Hoe kan het dat jij me zo ziet?”, vraagt ze na afloop. “Het is net of je bij me naar binnen kijkt.”
Mooie omschrijving in dit geval en ik besluit te vertellen van het ‘soort van huisje’ met de buitenlamp en het donker van binnen.
“Hoe kan dit!”, roept ze uit.
“Je hebt het me zelf laten zien”, antwoord ik. “Toen je nog in de auto zat, op weg hiernaartoe. Toen wist je ziel: dit moet verteld worden vandaag. Dit ga ik tonen. En dat doe ik alvast van tevoren, terwijl het lichaam nog onderweg is. Want: zo Groot en wijs is de ziel.”
 
Ze is in tranen.
Ze vindt het mooi.
Ook al snapt ze er niks van.
Maar snappen is ook niet wat werkt bij deze materie.
Weten past beter bij dit onderwerp.
 
https://www.youtube.com/watch?v=ZES8IAtrlrU&feature=share

Wezens om van te leren

jul 19, 2019 | 0 Reacties

Ze komt voor contact met haar huisdier.
Zoals veel klanten het afgelopen jaar.
Het is heel apart en ik had zeker niet zo gepland dat het die kant op zou gaan.
Het is gewoon zo gelopen.
 
C. zelf durft zich nog niet op het contact met haar hond te verheugen.
“Een ander medium zei dat overleden dieren niks te melden hebben.”
“O.”
“Niks anders dan: o lekker, een koekje, of zoiets.”
“We zullen zien”, zeg ik.
 
Garanties kan ik ook niet geven. Maar als ik iets in het afgelopen jaar geleerd heb, is dat het verbijsterend is wat dieren te vertellen hebben tijdens een contact. Niet alleen feitelijk bewijs dat zij het echt zijn. Maar ook lessen die ze aan ons willen leren!
 
En ja hoor, ook deze hond krijgt het voor elkaar. Eerst voel ik het karakter. Dat is een beetje angstig en voorzichtig. Ik voel iets met een trauma.
“Hij is mishandeld geweest voordat hij bij mij kwam. Het duurde een tijdje voordat hij me vertrouwde.”
Dan krijg ik een dekentje te zien in een bruinige kleur.
“Hij had inderdaad een lievelingsdekentje dat bruin was. Ik had een keer een nieuwe gekocht in een andere kleur. Die wilde hij niet.”
Geweldig toch! Hij kan niet alleen de kleur overbrengen, maar die heeft dus ook nog een betekenis…
Vervolgens wordt mijn aandacht gebracht naar eten en naar een spelletje. Verstoppertje?
“Ja, dat deden we vaak. We verstopten we snoepje en dan moest hij het zoeken. Vonden we leuk.”
 
Zo gaat het door. En helemaal aan het eind komt deze: ik zie een hoek waar een mand in staat en dan het afbakenen van grenzen. Grommend.
“Dat klopt. Hij was heel lief, maar als hij in zijn mand lag, dan verdroeg hij niet dat onze andere hond bij hem in de buurt kwam. Als die binnen een meter kwam, begon hij te grommen.”
Dan: het beeld van haarzelf. Ik voel dat hij een link legt.
“Kan het kloppen dat jij nu in je leven ook een grens aan moet geven aan iemand anders? Iemand die jou te dichtbij komt?”
Ze wordt stil.
“Zegt hij dat?”
“Dat krijg ik te zien…”
Ze is met stomheid geslagen.
“Niet te geloven dit”, zegt ze.
 
Snapt u het?
Snap ik het?
Een ding weet ik zeker.
Vroeger zag ik dieren als een hobby.
Maar ik heb mijn mening bijgesteld.
Ze zien en weten en voelen veel meer dan wij vaak denken.
En ze verdienen het dat we ze zien als wat ze zijn:
wezens om van te leren.

In werkelijkheid ben je iets heel groots…

jul 1, 2019 | 0 Reacties

Het was het Weekend van de Ziel.
Althans, op Texel, in Oudeschild.
In de Herberg De Zeven Provinciën.
Maar misschien ook eigenlijk wel overal…
Want de ziel is zonder grenzen…

Dat was een van de dingen die we de deelnemers graag wilden laten ervaren: hoe onmetelijk wijs, groot, tijdloos en vol van schoonheid de ziel is, en dus: wijzelf. Want: je bènt je ziel. En dat konden we allemaal leuk vertellen, maar waar het om ging was dat mensen het zouden ervaren.

Ik draaide dit weekend samen met Holistisch Coach Esther Fokkens, van de herberg. En zo brachten we onze invalshoeken, kennis en ervaringen bij elkaar. Zij wist een mooie oefening voor op de laatste dag, om mensen inderdaad echt hun diepste wijsheid te laten ervaren. We schreven voor elke deelnemer een woord op een A-4tje, naar aanleiding van wat er de eerdere dagen was gebeurd. Die A-4tjes legden we voor de deelnemers op hun kop op de grond. Ze hadden dus geen idee wat erop stond.
Van tevoren had ik een inleidende meditatie gedaan waarin we ons bewust werden van de energie van ALLES. Van de dag, van de ruimte, van de mensen om ons heen en… van woorden. Ze stonden dus op hun meest gevoelige stand. Toen vroegen we ze allemaal om op hun A4-tje te gaan staan.

Esther vroeg ze te voelen wat deze plek met hen deed. Ze stelde ze een aantal vragen en het was prachtig om te zien hoe iedereen ook echt in contact kwam met de energie van het woord! Je zag het gewoon gebeuren…
Daarna vroegen we ze om weer te gaan zitten en op te schrijven wat ze hadden ervaren. Waarna ze hun ervaringen mochten voorlezen.

Met D. had ik het, ergens in het weekend, gehad over de dood. Waar ze, door omstandigheden, bang voor is geworden.
Het was een heftig woord, maar ik besloot het toch op te schrijven op haar papier: DOOD. In de hoop dat haar ziel haar zou vertellen wat dood werkelijk is… Zodat ze misschien niet meer bang hoefde te zijn.
D., die dus van niets wist, begon voor te lezen: “Toen ik erop ging staan, voelde me eerst draaierig op die plek. Ik ging omhoog. Ik kwam in een heel mooi bos. Het was zo prachtig. Ik zag die schoonheid en ik voelde me er zo vrolijk! Ik dacht: ik ben helemaal niet bang meer!”
Esther en ik keken elkaar aan.
“Kijk maar op je papier”, zeiden we.
Ze draaide het om.
“Dood? Oh!”
Verbijsterd keek ze ons aan.
“Ik heb even geen woorden.”
Op dat moment gebeurde er iets raars. Vanwege de warmte stond de deur van de herberg open en twee enorme, witte, langharige honden kwamen ineens binnengerend. Ze maakten vrolijk een rondje langs ons, wat voor een hoop hilariteit zorgde. Toen riep ineens een stem van buiten:
“Beau en Joy, kom onmiddellijk hier!”
“Ga maar gauw naar buiten jongens, want baasje is boos!”, riepen we.
Ze holden weer weg.
Toen zei iets in mij: Wacht even, wat gebeurde hier nou? Beau en Joy?
Schoonheid en Vreugde?
Waren dat niet net de 2 woorden waarmee D. die plek waar ze verbleef mee had beschreven?
Ik benoemde het en iedereen werd stil. Hoe kon dit nou? Hoe konden die honden nou precies op dat moment… En dat we ook nog die namen…

Nou ja, we gingen maar weer door en M. was aan de beurt. Zij vertelde dat ze niet recht kon staan op haar papiertje. Dat ze heel graag wilde zijn op die plek, maar er ook angst voor had. Terwijl ze wist dat die plek haar ruimte zou geven en rust. En dat ze dat eigenlijk moest ervaren. Ze voelde dat ze een rondje wilde lopen.
“Loop maar een rondje.”
Het ging aanvankelijk met moeite.
Alsof haar lichaam nog weerstand bood.
Maar, ze deed het. Het zag er prachtig uit. Ze ging weer zitten en op dat moment kwam kat Michiel binnengelopen. Michiel loopt altijd rond door de buurt en is genoemd naar Michiel Adriaanszn De Ruyter, omdat die ooit verbleef op Texel. Hij liep recht naar het papiertje van M., ging ervoor zitten en keek haar aan, alsof hij wilde zeggen: ‘Dit vind ik leuk.’ Wij weer verbaasd. M. draaide haar papier om. ‘Vrijheid.’
Hoe was dit nou weer mogelijk!
Want als Michiel ergens voor staat… Zowel in zijn oude als zijn nieuwe incarnatie… dan is het wel…

Maar goed, we gingen maar weer verder.
Met E.
Die had het eerst Spaans benauwd op haar papier. Ze kreeg het onder controle door liefdevolle gedachtes ernaar te sturen, maar er bleven ook nog wat zenuwen door haar buik gieren. Ze begreep nu waar die vandaan kwamen. En wat ze eraan kon doen. Een groot inzicht.
Ze draaide haar papier om.
‘Angst.’
Precies op dat moment kwamen er 2 ambulances door de straat rijden, met gierende sirenes.
En daarna werd het wel heel erg stil.

Je denkt dat je een oefening zit te doen.
Met een groep mensen.
Op een eiland, in een herberg, in alle beslotenheid.
Maar in werkelijkheid ben je iets heel groots en sta je in contact met iets nog veel groters.
Iets wat we niet kunnen bevatten.
En dat, liet deze oefening ons allemaal zien…

Ps, Michiel betitelden we hierna tot de werkelijke grote geest achter dit weekend. Hij was na afloop dan ook bekaf.

Wat doen ze eigenlijk in de spirituele wereld?

jun 22, 2019 | 0 Reacties

Eens per maand organiseer ik een oefencirkel Mediumschap.
Waar studenten kunnen leren en experimenteren.
Donderdag was er weer een.
En die zal ik niet snel vergeten.
 
We hadden het eerst nog heel over de ‘dolende zielen’ uit het vorige blog, alleen niet te lang, want nou wisten we het wel. Maar het bracht ons wel op het onderwerp van de avond. Want vaak kunnen studenten mediumschap op een bepaald moment best goed contact maken, maar… weten ze ook iets van de wereld waarmee ze werken?
 
Bij mij kwam die kennis pas toen ik echt ging werken en cliënten mij vragen begonnen te stellen over die wereld.
-Bij wie is mijn man nu?
-Wat doet mijn zus in de andere wereld?
-Kunnen ze daar ook verdrietig zijn?
-Zijn daar ook auto’s?
 
Hele goeie vragen die vroegen om hele goeie antwoorden. Maar… hoe kwam ik daaraan? Ja, door te voelen. Maar hoe kon ik bewijzen dat ik het goed voelde, dat niet mijn hoofd ertussen kwam? Mediumschap hoort namelijk te draaien om bewijs.
Een grote ommekeer kwam toen ik 2 ouders op consult kreeg die bleken te komen voor hun dochter. Ik kon haar goed voelen. Haar grappige karakter. Haar liefde voor skiën. Het verkeersongeluk dat ze had gehad. De reanimatiepogingen in het ziekenhuis… tevergeefs…
“Ze laat me voelen dat ze net met haar vervolgopleiding was begonnen voordat ze overleed”, zei ik.
Haar ouders knikten.
“Net 1 week”, zeiden ze.
Toen liet de dochter mij zien dat ze in de andere wereld omringd was door kinderen. Ik voelde, ik keek en ik ‘zag’ dat ze die kinderen dingen leerde. Op een hele vrije, natuurlijke manier. Het was geen bewijs, want ik kon het niet bewijzen, maar toch flapte ik het eruit.
“Ze geeft in de andere wereld les aan kinderen, zo laat ze me zien.”
Haar ouders barstten beiden in tranen uit.
“Die vervolgopleiding was de Pabo. Ze wilde juf worden, al van kinds af aan.”
Wow.
 
Het was de dag waarop ik heel veel leerde. Over de s.w., waar blijkbaar ook ‘les gegeven wordt’ (en hoe, en waarin en waarom, want ik had nog een soort van nagesprek met de dochter achteraf.) Maar ook dat informatie over de s.w. ook bewijs kan zijn! En dus moest ik me daarvoor openstellen. Me ook daarin gaan verdiepen.
En dat, precies dat, wilde ik de studenten meegeven deze oefencirkel. Ik zei: we gaan korte contacten maken, in de kring en om de beurt. En aan het eind van elk contact vragen jullie aan degene die doorkomt: Hoe is het daar? Wat doe je daar? Wat wil je daarover delen?
 
Bij alle contacten lukte het.
En van alle contacten leerden we weer meer!
Zo legde MD contact met een moeder (van Y.) die altijd in de mode had gewerkt. Heel hard en heel dienstbaar en nederig. In de spirituele wereld liet ze zien dat ze nu zelf dingen ontwierp. “Ze laat me een heel rek met eigen creaties zien. Ze voelt eigenlijk voor het eerst echt trots op zichzelf.”
Ontvanger Y. was ontroerd:
“Hier op aarde was ze nooit trots op mezelf. Dit raakt me echt diep.”
 
Er was een contact met een vader die vastgoedhandelaar was geweest en die nooit rekening had gehouden met de gevoelens van anderen, ook niet met die van zijn kinderen. Aan het eind van het contact liet hij zich aan medium MvdH zien met een harp. “Het is niet dat hij letterlijk harp speelt. Wat hij ermee laat zien is dat hij nu ook fijnbesnaard leert te zijn. Wat hij hier op aarde niet was.”
Dochter B. herkende het: “Hij speelde hier op aarde ook piano, maar altijd te hard en te gevoelloos, dus ik vind dit heel mooi om te horen.”
 
Het laatste contact was van G. Hij voelde een vriend van iemand die heel plots door een ongeluk was overleden. Dat was wel even verwarrend geweest bij zijn aankomst in de spirituele wereld. Maar dat was van korte duur. En nu had hij een boodschap aan ons allemaal: ‘Leef je leven optimaal. Doe! Maak! Geniet! En hou je niet bezig met die grijze hersenruis in je hoofd die alles wazig maakt en die je remt in dat wat je eigenlijk wilt doen.’
 
Wat een tekst.
Wat een boodschap!
Want wat zei hij nou eigenlijk?
Dolende zielen, o ja, die bestaan.
Ze lopen heel veel rond…
op aarde.

Versie 1 of versie 2

jun 16, 2019 | 0 Reacties

Een mailtje van trouwe lezeres P. deze week.
Haar vader is nog maar net overleden
na een zeer kort en roerig ziekbed.
Ze is er nog van aan het bijkomen en dus nog veel met hem bezig.
Logisch.
 
Een familielid van haar kwam in contact met een medium.
En dat medium liet haar weten dat haar vader nu ‘in de war was’. Dat hij niet kon accepteren dat hij is overleden, dat hij zich zorgen maakte over zijn familie en leek te zweven tussen hemel en aarde.
‘Het medium heeft ‘m onder meer gezegd dat hij zijn eigen weg moet gaan, dat hij daar niet alleen is en dat wij als levenden het onze hebben.’
 
De woorden van het medium hadden P. ongerust gemaakt over haar vader. Dus bovenop het rouwproces, kreeg ze dat ook nog. En ze vroeg zich af: wat kan ik nu nog doen voor hem? Met die vraag mailde ze mij.
 
O boy, wat erg toch.
Dat dit iedere keer weer gebeurt.
Want ik wil echt geen collega’s bashen, maar… laat ik het netjes zeggen…
het is zo níet hoe ik het zie.
 
Verhalen die de wereld in gebracht worden over dolende zielen en mensen die in de war en zijn en terug zouden willen.
‘Rescue cirkels’ die ‘zielen naar het licht sturen’… Ik zie het als een grove onderschatting van de intelligentie en de liefde van de spirituele wereld. Ik zie het als pure onwetendheid.
 
Even vooropgesteld: ik weet ook niet alles. Dat kan ook niet in deze menselijke hoedanigheid. Maar ik denk wel dat we allemaal diep vanbinnen wijsheid in ons dragen. Dus ik stel voor dat we het als volgt doen: ik vertel u mijn visie en die vergelijkt u met bovenstaande en dan gaat u diep vanbinnen voelen, bij uzelf, wat klopt, goed? Komt-ie.
 
Mijn visie is als volgt: de spirituele wereld is onze oorsprong, onze thuisbasis. En deze aardse wereld is een – tijdelijke – soort van stageplek. Of een toneelstuk. Of een leerschool, hoe je het maar noemen wilt. En als we hier klaar zijn, dan gaan we weer terug ‘naar huis’.
Dat thuis is de plek waar we pure liefde kunnen ervaren en waar we weer helemaal terug zijn in onze oorspronkelijke staat van zijn. In die staat van zijn begrijpen we ook alles. Over ons leven, het leven in het algemeen en onze dierbaren op aarde.
 
Let op: overledenen nemen ons namelijk nog wel waar! Dat blijkt uit de informatie waar ze mee komen tijdens consulten. Dan geven ze tijdens een consult bijvoorbeeld informatie door over gebeurtenissen binnen de familie die plaatsvonden ná hun overlijden. Een huwelijk, een geboorte, een verhuizing… Dus zij ‘zien’ ons wel en wij hen niet! Dat maakt hun ervaring totaal anders dan de onze. Wij missen hen, maar zij hoeven ons niet op diezelfde manier te missen.
 
Bovendien hebben zij, na hun overlijden, de ervaring opgedaan dat het leven doorgaat en dat we allemaal weer samen komen (wat voor ons vaak nog een vraag is). En dus weten ze dat, als er al een ‘scheiding’ is, dat dan een tijdelijke is.
En daar weer bovenop komt dat zij daar ervaren dat tijd helemaal niet bestaat! Want de spirituele wereld is een wereld zonder tijd en ruimte. Dat kunnen wij niet bevatten en dat geeft helemaal niks, maar het maakt wel dat zij niet het gevoel hebben dat we heel erg lang moeten wachten tot we weer samen komen.
Kortom, dat wat wij ervaren als 1) gescheiden zijn van elkaar, 2) in een vreemde omgeving zijn en 3) heel erg lang op elkaar moeten wachten, is helemaal niet hun beleving. En dus hoeven we ons helemaal geen zorgen over hen te maken. (Andersom trouwens ook niet.)
 
In mijn ogen heeft dat andere medium te weinig kennis van de spirituele wereld, iets wat heel veel voorkomt. En daardoor heeft zij er een ‘aardse draai’ aan gegeven door te zeggen dat de vader van P. in de war is en terug wil etc. Ik werk nu 14 jaar en in alle duizenden contacten die ik heb gemaakt, heb ik nog nooit contact gehad met iemand die doolde of terug wilde of niet kon accepteren overleden te zijn.
 
Laat dit alles op u inwerken.
Ga terug naar uw eigen spirituele oorsprong diep in u.
Voel en weet en besluit voor uzelf:
welke uitleg voelt voor u het meest logisch?
Versie 1 of versie 2…
 
P. deed dit ook.
En voelde gelukkig het meest bij versie 2.
Waardoor ze nu weer rustig is en gewoon met liefde aan haar vader kan denken en daarnaast haar eigen leven weer oppakken.
Zoals het, in mijn ogen, is bedoeld…

Een kijkje in de keuken

jun 12, 2019 | 0 Reacties

Ik heb altijd heel goed les gehad als medium-student.
Maar er was wel 1 ding dat ik miste:
Het voor-doen van een consult.
 
Er waren sowieso maar 2 van mijn docenten die oefeningen voordeden: Jose Gosschalk en Paul Jacobs. De andere docenten legden oefeningen uit en zeiden: off you go. En dan deed je maar gewoon wat. In de hoop dat het goed was. Vond ik een gemiste kans.
Pas toen ik zelf docent werd, voelde ik hoe groot de druk eigenlijk is wanneer je als docent iets voor wilt doen. Het is al een ongrijpbaar iets, dat hele mediumschap. Succes is nooit verzekerd! En als je iets voordoet, wil je het ook goed doen, dus het mag niet mislukken, of….
 
Nooit vergeet ik dat Paul Jacobs een keer tijdens een lesweek in een bomvolle Sanctuary aan het Engelse Arthur Findlay College een oefening voordeed op het podium. Het ging om namen lezen en… het lukte niet. We keken vol spanning toe. Wat nu? Hij draaide zich naar de zaal en zei heel rustig: ‘Kijk, het lukt niet. Hoe erg is dat? Niet! Ik sta hier nog steeds. Jullie luisteren nog steeds. Er is maar 1 ding duidelijk geworden: soms lukt het niet.’
Jeetjemina, wat gebeurde daar nou?
Het duurde even voordat ik dat begreep.
Maar toen wist ik het:
Daar, precies op dat moment, was het allergrootste leermoment van de hele week. Het mócht dus ook niet lukken. Ongelooflijk, wat een ruimte en een vrijheid gaf dat. Wij als studenten durfden vanaf dat moment ook ineens van alles uit te proberen. En leerden daardoor ineens veel meer.
In het vliegtuig op de terugweg vroeg ik me af of niet vooropgezet zou kunnen zijn geweest door de spirituele wereld. Als dat zo was, zou daarmee Paul Jacobs’ docentschap wat bij betrof een extra laag krijgen…
 
Maar goed, geen enkele docent ging dus ooit op het podium zitten om te zeggen: “Dames en heren, er komt zo een echte klant binnen (!) en daar ga ik een echt consult aan geven. Ik zal hier en daar verklaren hoe ik informatie binnenkrijg en bij moeilijkheden zal ik uitleggen hoe ik het aanpak. Kortom, u ziet mij aan het werk en ik ondertitel het hier en daar.”
Ik hoopte erop, maar het kwam niet.
 
Ik geef zelf consulten sinds 2007. En vaak vroeg ik me af: zou ik het zelf aandurven? Steeds was het antwoord: nee. Tot vorig jaar. Ineens dacht ik: ja, ik ben er klaar voor. Ik had voldoende ervaring en ik was een bepaalde kwetsbaarheid voorbij. Dit was het moment om te datgene te gaan geven aan mijn studenten wat ik zelf had gemist.
 
Ik noemde het een Masterclass Privé-consulten. En het resultaat was zo mooi. Niet dat alles lukte, o nee, zeker niet! Maar dat kon ik hebben. Ik zakte niet door de grond. Ik voelde me niet afgaan. Er was maar 1 conclusie: soms lukt iets even niet.
En de rest van de tijd, als het wel lukte, kregen studenten, en later ook andere aanwezige geïnteresseerden in het publiek, een geweldig kijkje in de keuken. En werd het eigenlijk een demonstratie van wat ik het liefste duidelijk wil maken aan mensen: Zo Werkt Mediumschap.
 
In november gaan Myrthe Bruinzeel en ik nog een stap verder: een 4-Daagse in de Volksabdij in Ossendrecht met als thema: Het Héle Consult. Aan bod komen onder andere:
 
> Hoe presenteer je jezelf als medium?
> Hoe bereid je je consult voor?
> Hoe herken je waar het consult over moet gaan?

> Wat doe je met ‘moeilijke klanten’?

> Wat doe je wanneer het consult niet loopt?

> Hoe zorg je voor jezelf?

> Wat is een redelijke prijs voor een consult?
 
Maar bovenal zullen zowel Myrthe als ik allebei een kijkje in onze beide keukens geven, door middel van een Publiek Consult, met alle ins en outs en volledig ‘ondertiteld’. Met een echte klant, met echte problemen en echte verwachtingen.
Het wordt, kortom, ontzettend Echt.
Maar bovenal ontzettend leerzaam.
 
Meer info en aanmelden kan via: www.spiritandsoul.nl/specials

Hoe de vis in de vijver belandt

mei 22, 2019 | 0 Reacties

U weet een beetje hoe het zit tussen God en mij.
Ik was altijd een overtuigde atheïst.
Toen kwam ik in contact met het mediumschap.
Ik besloot desondanks atheïst te blijven, maar:
dat is niet gelukt…
Daar zit ik nu ongeveer.
 
Of nou ja, zitten. Ik ben er best druk mee. Het onderwerp blijft maar trekken, wat op zich al heel veel zegt.
Het grote nadeel van atheïstisch opgroeien: je moet allemaal zelf uitzoeken.
Het grote voordeel van atheïstisch opgroeien: je mag het allemaal zelf uitzoeken. Dat leek me eerst heel ingewikkeld, maar nu weet ik: dat is het niet. Ik geloof namelijk dat we allemaal een stukje God in ons dragen, een vonk van het grote licht. Dus als ik wil weten wie/wat God is, kan ik het antwoord vinden in dat stukje in mijzelf.
 
In 1 woord is God voor mij: perfectie.
Ik sprak er vandaag nog over met mijn 1e jaar studenten van de Jaaropleiding Mediumschap. Als je stilstaat bij je lichaam, hoe geniaal dat bouwwerk is dat jij mag bewonen, met z’n ademhaling die vanzelf gaat, de bloedsomloop, de spijsvertering, al die organen die maar voor jou aan het werk zijn… Ja, het mag wel eens haperen, maar op zichzelf is het perfect.
Of iets wat ik afgelopen zomer leerde toen ik keek naar een reiger die vissen ving in een vijver. Van kinds af aan vroeg ik me al af: hoe komen die vissen eigenlijk in die vijver? Toen was er ineens een man en die vertelde me zomaar het antwoord: dat dat gaat via de pootjes van de reiger. Die gaat van vijver naar vijver en aan zijn poten blijven vissen-eitjes plakken en zo transporteert hij zelf die vis.
Hij brengt en hij haalt.
De natuur.
Perfect systeem.
 
Laatst hoorde ik iemand op tv praten over God. En die zei dat hij naar ons kijkt met zijn handen in het haar, zo van: o, o, wat een zootje maken ze ervan. En ik voelde heel sterk: nee, zo zie ik het helemaal niet. Als God perfectie is, dan is het ook: de perfecte vader. En de perfecte vader zit niet met zijn handen in het haar zich druk te maken over ons. De perfecte vader kijkt naar ons, neemt waar, weet waar het heen gaat en ziet… dat het goed is. Zonder oordeel. Zonder teleurstelling. Nieuwsgierig, betrokken, altijd liefdevol.
 
Dus draaide ik het om en vroeg me af: wat zou God eigenlijk allemaal leuk vinden aan ons? Er schoot me een aantal dingen te binnen waarvan ik zeker weet dat God daarvan geniet:
 
•Dat we elkaar goedemorgen wensen.
•Dat we onze verjaardag vieren.
•Als we ruiken aan een bloem.
•Als we foto’s maken, of schilderen, boetseren, schrijven, musiceren….
•Als we sorry zeggen.
•Als we vallen en dan toch weer opstaan.
•Als we iets nieuws uitproberen.
•Als we het leven echt leven.
 
En ik denk dat God geniet als wij genieten van de wereld. Als we ons verwonderen. Als we weer een mysterie ontrafelen van de schepping.
Een gen.
Een planeet.
Of hoe de vis in de vijver belandt…

Spirit, spirit, wat ben je toch groots

mei 19, 2019 | 0 Reacties

Vandaag had ik zelf weer een dagje les.
Onderwerp: Medium Blindness.
Ik hoor u denken: ‘Medium blindness? Jullie zijn toch helderziend?’
Haha, heel grappig.
Maar soms zijn ook wij: ziende blind.

Het ging over gewoontes binnen onze manier van werken, over veiligheid waar we vaak onbewust voor kiezen. Waardoor we niet meer goed kijken. Niet meer alles zien, voelen, oppakken wat zo nodig is. Zoals docente Debra … zei: “Let maar eens op. Heb je ooit iemand opgepikt die in een brand was omgekomen? Of een vrouw in een motorongeluk? Of een bejaarde die zichzelf om het leven bracht?” Niet voor de hand liggende contacten worden vaak ‘gemist’. Doodzonde.

Ik ken het probleem en zocht al tijden naar eigen oplossingen. Een daarvan: gekke dingen doen, spelen. Je mediumschap breder maken door buiten de lijntjes te kleuren.
Afgelopen donderdag deden we dat ook weer, tijdens de oefencirkel. Ik had van die kaartjes gespaard die aan de theezakjes van pickwick hangen. Een doosje vol. En die teksten zouden ons gaan brengen op plekken waar we anders nooit zouden komen. Hoopte ik.
De oefenstudenten trokken een kaartje en de opdracht was: laat iemand uit Spirit je leiden naar een woord. En voel wat er is met dat woord. En vertel aan de hand daarvan zijn of haar verhaal…

M. begon. Ze had een kaartje met de tekst ‘Wat zou je doen als je voor een dag miljonair zou zijn?’ Het woord miljonair trok uiteraard het hardst.
Ik dacht: oeps, want we waren met z’n achten in totaal en ik weet niet hoeveel miljonairs u heeft in uw overleden kennissenkring, maar ik precies nul. Dus hoe groot was de kans dat dit ging lukken?
M. begon te vertellen vanuit de man die ze bij zich voelde. En dat was toch echt: een miljonair. Die was weliswaar blij met zijn geld en z’n kasteelachtige landhuis, maar toch was er één ding nog belangrijker voor hem: wat doe je met je leven mbt tot anderen. In zijn geval was het antwoord: kinderen helpen. Kansloze kinderen. Ze vertelde zijn verhaal en het rolde er zo natuurlijk uit. En toen stak Y. haar hand op. Ze herkende de man, een oom van haar partner. Een miljonair die Koreaanse kinderen had geadopteerd en andere kinderen had geholpen. Dus: het klopte. Bijzonder zeg.

Volgende.
ML stak haar hand op.
“Ik heb hetzelfde kaartje.”
“Ah, wat jammer”, zei ik. Want nou hadden we ‘de miljonair in de groep’ al gehad. En ik stond op het punt om haar te vragen of ze een ander kaartje wilde pakken, maar ML begon gewoon te praten. Ook zij voelde namelijk een miljonair bij zich, maar dan eentje die niet oud was geworden. Een man die heel makkelijk geld had verdiend, maar die ook had gemerkt wat dat doet met een mens. Dat je er ‘te makkelijk’ mee kunt worden. Dat je niet goed meer kunt waarderen. Dat het je band met anderen beïnvloed. Dat je je er zelfs in kunt verliezen. Een heel ander verhaal dus. B. stak haar hand op.
“Die ken ik. Dat is H.”
“Wat?!”, zei ik. “Was die miljonair? Dat wist ik helemaal niet.”
“Een tijdje”, zei ze. “En hij is zichzelf er inderdaad in kwijt geraakt.”

Aan het eind van de avond, toen iedereen weg was, was ik er nog beduusd van. Ik nam het nog even met mezelf door: dus twee mensen trekken hetzelfde kaartje met het woord miljonair erop en er blijken inderdaad 2 miljonairs aanwezig vanuit de spirituele wereld, ieder met zijn eigen verhaal.
En het doel van de avond was bereikt.
Via het spelen, kwamen we op een plek waar we nooit eerder kwamen.
In de wereld van het grote geld
en de daar geleerde lessen.

Spirit, spirit, wat ben je toch groots.
Je blijft me altijd weer verbijsteren.
Nooit, nee nooit raken we uitgeleerd.
En als we de regie aan jullie laten, dan komen we letterlijk overal.

De line up

apr 26, 2019 | 0 Reacties

Gisteravond had ik een dem.
Dat is vakjargon
voor een demonstratie mediumschap:
werken voor een zaal.
 
Vroeger, zo’n 10 jaar geleden, vond ik dat zenuwslopend. Niet eten van tevoren, slecht slapen, de hele dag nerveus, zo erg. Maar in de loop der jaren heeft dat plaatsgemaakt voor iets anders: het kriebelige gevoel van: we mogen weer spelen. Of beter: zij mogen weer spelen en ik ga dat laten gebeuren. Want dat is volgens mij de hele truc.
 
En dus ging ik er gistermiddag even speciaal voor zitten, om ‘ze’ te vragen: wat willen jullie doen vanavond? En toen voelde ik iets achter me. Een rijtje van overledenen. En ik dacht: hé, dat is de line up van vanavond. Ik zag er ook kleuren bij en voor ik het wist, zat ik ze te tekenen. Eerst mezelf (niet zo bescheiden, maar wel het makkelijkst.) Ik maakte er een soort flubbel van, een flubbel met krullen, haha. En in mij tekende ik de kracht die ik voelde, want: ik stond al ‘aan’ om het zo maar te zeggen.
 
Dat ‘aan staan’ leidt ertoe dat ik ‘naar boven uitreik’ en ook dat tekende ik. En boven was geel. Heel duidelijk. In onze termen heet dat De Power. En die bleek in 2e instantie niet alleen boven me, maar eigenlijk overal. Lekker idee.
 
En toen tekende ik dat rijtje, die line up, allemaal flubbels met kleur. Sommigen groot, anderen kleiner, sommigen aanwezig, anderen bescheidener. In de eerste moest ik een F zetten. Ik dacht: die komt vast voor Frank, want de demo was bij Zwave, het centrum van Frank en Anita. En het ging allemaal vanzelf, flubbel voor flubbel, kleur voor kleur, de hele line up en ze stonden te dringen en toen… voelde ik iets bijzonders.
 
Helemaal rechts was ook ‘iets’, maar dat was geen overledene. Dat was… een kracht, of een instantie, of de Regie… ik kan het juiste woord niet vinden. In elk geval iets dat alles in de line up kracht inblies. Iets dat dit alles mogelijk maakte zelfs. Zonder dat, zou er helemaal geen demo zijn! En toen ik dat tekende, raakte ik heel erg diep onder de indruk van dit wat-het-ook-maar-was. Je ziet die kracht ook echt door alles heengaan.
 
Ik nam de line up mee naar de demo en liet hem toen los. Anders zou ik dat rijtje af gaan werken vanaf papier en dat voelde niet goed. Aan het eind van de avond, die heel grappig en intens tegelijk was, pakte ik voor de zaal de tekening erbij.
“Kijk”, zei ik. “Dit was de line up van vanavond. En alles stond vanmiddag al klaar.”
Samen puzzelden op wie wie was op de tekening. Zo leuk. En we zagen dat de 1e drie op volgorde waren gekomen, maar dat ‘ze’ toen waren gaan husselen om een of andere reden. En toen vertelde ik van ‘de instantie’, die dit alles mogelijk maakte. En ik zei:
“Daarom mag je dus nooit een demo afzeggen, ook al komen er maar heel weinig mensen. Dat zou respectloos zijn naar de Regie toe.”
Een collega-medium stak haar hand op:
“Ik kreeg vlak voor deze avond een appje binnen van een collega. We hebben volgende week een demo met tot nu toe heel weinig aanmeldingen. Ze schreef: moeten we het anders afzeggen? En ik dacht: daar antwoord ik later vanavond op. Nu weet ik waarom. We zeggen het niet af.”
 
Geweldig.
En top van De Regie.
Daarom dus ook deze tekening.
De Regie zit achter alles.
 
O, en de F. was inderdaad het eerste contact.
En inderdaad voor Frank.
En ze heette: Tante Fokje.