Andere mooie dingen dan normaal

apr 3, 2020 | 0 Reacties

ANDERE MOOIE DINGEN DAN NORMAAL

Ook veel van mijn consulten
gaan momenteel online.
En hoewel het iets vermoeiender is om tegen een scherm te praten,
is de kwaliteit van de consulten
hetzelfde als wanneer iemand tegenover je zit.

Van de week had ik een consult via Skype met een moeder die eerst haar dochter de kamer uit moest zien te krijgen. Daar was ik getuige van, want we hadden al een openstaande verbinding. Moeder moest het meisje, van een jaar of 7 en met een verstandelijke handicap, echt overtuigen, maar na de belofte dat ze langer op de iPad mocht, ging ze dan toch. Ze zwaaide nog even naar mij op de computer, haar duim in haar mond, heel schattig. En toen verdween ze op de gang.
Alleen toen het gesprek met moeder net begonnen was, kon ik op het scherm zien dat achter haar rug de deur toch weer heel voorzichtg een beetje open ging. En heel even zag ik weer dat hoofd van het meisje verschijnen. Daarna verdween het weer, maar de deur bleef openstaan en ik dacht: ze staat daar achter. Ze luistert mee. Wat nu te doen? Ik maakte de afweging en besloot het niet te zeggen. Moeder zat net lekker en we waren al begonnen en als het meisje zo rustiger was, dan moest het maar zo.
Ik begon het consult. Het ging over de zware tijd die moeder had gehad de afgelopen maanden, met het overlijden van haar moeder en vader kort achter elkaar. Beiden kwamen door. En vooral haar vader kwam haar een hart onder de riem steken, want zijn dochter weet niet goed waar het heen gaat qua werk en zit nu bovendien thuis samen met haar dochtertje, wat best ingrijpend is.

Ik lette goed op. Geen dingen zeggen die kwaad zouden kunnen voor het kind. Maar toen realiseerde ik me dat de vader van de moeder dat zelf ook al wist. Hij bracht mijn aandacht zelfs op zijn kleindochter en liet me weten dat die de afgelopen tijd een ontwikkeling had doorgemaakt die niet voorzien was. En dat dat kwam door de volharding van moeder, die tegen alle meningen in, altijd geloof had gehouden in het vermogen van haar meisje om te leren praten. Moeder huilde. En knikte. Zo was het gegaan. En het deed haar goed dat haar eigen vader dat vanaf de andere kant toch nog had meegekregen.
“Ik denk zelfs”, zei ze. “Dat ze ook nog kan leren haar emoties te uiten. Dat zou echt fantastisch voor haar zijn.”
Ze huilde, want alles kwam eruit. En ik liet haar gewoon maar even huilen. Op zo’n moment voelt het wel ontzettend rot dat je niet de mogelijkheid hebt om fysiek troost te geven. Een hand op haar hand. Het pakken van de tissues…

Op dat moment zag ik dat achter moeder de deur langzaam weer verder openging. Weer verscheen het hoofd van het meisje om de hoek. Even wachtte ze, aarzelde… en toen, ineens, rende ze naar moeder toe, klom op haar schoot, sloeg haar armen om haar nek en zei:
“Shhhhh, mamma, shhhhhh. Mama goed. Mama goed.”

Ik zag aan moeder en kind dat dit nog nooit eerder zo was gebeurd. Dat ze allebei verrast waren, maar ze lieten elkaar niet meer los. En zo keek ik, hevig ontroerd, naar dit grote moment voor beiden.
Samen huilen.
Samen emoties uitwisselen.
Dat wat moeder 1 minuut geleden had voorspeld dat kon gaan gebeuren,
gebeurde nu.

Het was een prachtig gezicht. En pas naderhand realiseerd ik me dat dit nooit zo kunnen lopen als het consult niet via Skype was gegaan. Dan had de dochter nooit achter de deur gestaan en was ze geen getuige geweest van haar moeders emoties.

Er gebeuren nog steeds
hele mooi dingen.
Alleen dan andere mooie dingen dan normaal.

Bellen met Het Hogere

mrt 8, 2020 | 0 Reacties

‘Wat heb je d’r aan?’
Dat vroeg laatst een student zich af
toen we het hadden over communicatie met Het Hogere.

Ik noem het even bewust zo, Het Hogere. Niet gidsen of engelen of zo. Omdat ik, door voortschrijdend inzicht, steeds meer het gevoel krijg dat het niet goed is om de spirituele wereld teveel te kaderen. Wij, hier in het aardse, denken supergekaderd. Met mannen en vrouwen, Nederlanders en buitenlanders, jongeren en ouderen, etc. Dat is een kenmerk van ons leven hier: hokjes. Maar Spirit is voor mijn gevoel veel minder afgebakend en juist veel meer… één.

Bovendien dragen we allemaal een stukje Spirit of goddelijkheid ìn ons en dat loopt dan weer naadloos over in het goddelijke om ons heen. Dus inhoudelijk maakt het dus niet uit of je je richt tot je eigen Hogere Zelf of de spirituele wereld om ons heen, vandaar nu maar de naam Het Hogere…

Ik heb er lang vraagtekens bij gehad en zoals u leest zijn mijn ideeën erover nog steeds in ontwikkeling. Maar ik ben nu op het punt dat ik het prettig vind om ernaar uit te reiken en me erop af te stemmen en dan te zien wat er komt. Vooral als ik rondloop met een kwestie.

Zo liep ik deze week op een ochtend op de hei. De zon scheen en van alle kanten schitterden kleine druppeltjes dauw aan de heide, als glinsterende diamantjes. Het was stil en in de verte volgde een ree nauwlettend mijn bewegingen. Kortom: alles was goed, behalve de kwestie in mijn hoofd. En die ging over de angst om mensen teleur te stellen.
Niemand wil iemand teleurstellen. Het is een rotgevoel. En voor mij, als supergetrainde pleaser, geldt dat misschien nog wel meer. Als ik mensen teleurstel, voelt het alsof ik faal. Terwijl het toch af en toe gebeurt. En die kwestie hield mij bezig.
Mijn hoofd draaide rondjes, steeds dezelfde gedachtes die steeds dezelfde emoties opriepen. Voor je het weet, draai je jezelf vast. En op zo’n moment voelt het goed om de cirkel te doorbreken en uit te reiken naar Het Hogere.

– My Spirit friends, how do you perceive us when we disappoint someone?
= Dearest, to start with: you never disappoint us, because we know you from the heart. We are connected with you and are one with you. No expectations, no disappointment. Just de feeling of support and some guidance from time to time.
– Thank you. But how about when I disappoint other people?
= Beloved, you háve to disappoint other people. If possible on a regular basis.
– What? Why!
= If not it would mean that you would only live by other peoples expectations. And that is not what living your life is about.

De opluchting.
De vrijheid.
Ach ja, natuurlijk, zo was het ook.
En ook de beslissing: ik ga dit meer onder de aandacht brengen bij studenten.
Meteen een hele leuke les gecreëerd voor tijdens de Intensieve 4-Daagse in mei.
Want gesprekken als deze… die gun je toch iedereen!

Paars snappen

mrt 5, 2020 | 0 Reacties

Ik werk graag met gekleurde linten.
En die kleuren hebben betekenissen.
Maar de ene kleur is makkelijker dan de andere.
En paars… snapte ik nooit.

Bij paars heeft veel te maken met ‘het spirituele’, maar ik begreep nooit waaróm. En ik werkte er wel mee… En soms kwam het blauw in het paars meer naar voren en dan wist ik dat het ging over ‘waarheid zoeken’, of over ‘communicatie’ mbt spiritualiteit. Soms komt het rood naar voren en dan kon het gaan over ‘geaard blijven’ of de ‘passie’ mbt spiritiualiteit of iets met kracht. Je kunt nooit zeggen: het is altijd dat… Als 3 klanten een kleur trekken, is het 3 x een ander verhaal. Maar de kleur is de ingang en als het goed is, dan volgt dan de rest van het verhaal vanzelf. Alleen omdat ik paars niet ècht begreep, liep ik daarin nog wel eens vast.

Ik zat een keer na het werk met een paars lint in mijn handen. En ik vroeg: er is nog meer met jou hè, maar wat? Toen voelde ik verdriet opkomen (blauw van water, emotie en rood van pijn) en ik realiseerde me dat het ook een melancholische kleur is. Hij wordt ook nog weleens getrokken wanneer mensen grote verliezen hebben geleden. En ik hoorde van een begrafenis-onderneemster dat paars ook steeds vaker bij begrafenissen wordt gebruikt. Dus dat was weer een puzzelstukje, maar ik bleef het gevoel houden: ik mis iets. En ik wil heel graag weten wat.

Die kans kreeg ik deze week, dankzij klant C.. Zij trok paars en ik dacht: ‘Gaan we weer…’ Maar toen gebeurde er dit: het blauw en het rood ín het paars, gingen ineens recht tegenover elkaar staan. Ik dacht: ‘Héeeee, dat is interessant, want dat klopt!’ Blauw en rood zijn namelijk tegenovergestelde kleuren: water en vuur. Ik zag bij C. dat ze lange tijd een innerlijke strijd had gevoerd. Een strijd die voortkwam uit de grote verschillen tussen haar vader en haar moeder. En zij was de sjaak.
Het uiteindelijke gevolg: een burn out.
Pas nu ik het opschrijf, zie ik het : burn out. Opgebrand. Het vuur had gewonnen en… verloren tegelijk. Niemand wint bij een innerlijke strijd.

Verhaal-technisch was dit voor C. een pittig stukje, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik van binnen professioneel zat te jubelen: ik heb ‘m te pakken! Ik nader de kern van paars!
En nu goed opletten, want nou komt het:
Na de burn out, toen het vuur weer een beetje terugkwam in haar leven, kwam C. intuïtief zelf tot een oplossing. Ik mag wel zeggen: een briljante oplossing. Ze besloot om, in plaats van de strijd opnieuw te laten oplaaien, iets anders te doen, namelijk om de twee uitersten in haarzelf… met elkaar te verenigen. Om rood en blauw niet meer met elkaar te laten vechten, maar om ze samen te brengen. En zo ontstond: paars.

(Korte stilte voor een gevoel van wauw.)

Ik dacht: dit is het.
Dit is de link naar het spirituele.
Niet de strijd tussen de verschillen,
maar erboven gaan staan (!)
en verenigen.
Zodat er er iets heel nieuws kan ontstaan.
Paars.

Dank aan en groot respect voor C.
En met een enorme vreugde kan ik nu zeggen:
ik snap paars.

De magie van een stukje niks

mrt 2, 2020 | 0 Reacties

‘Het verdragen van het niet-weten
is crusiaal
om antwoord te krijgen.’

– Eckhart Tolle

Ik had deze quote laatst gepost op Instagram, met de woorden: ‘Zet u daar uw tanden maar eens in.’ Maar degene die haar tanden erin zette… was ikzelf.

Vraag: hoe goed verdraag ik het niet-weten?
Antwoord: buitengewoon slecht.

Hè, waarom nou toch. Is het dan zo dat ik altijd alles wil weten? Nee. Ik volg bijvoorbeeld bijna geen nieuws. Wel is het zo dat wanneer ik zelf met een vraag zit waar ik geen antwoord op heb, ik heel onrustig word. IJsberen, chocola eten, zoeken, zoeken, zoeken. Erop mediteren, kaartjes trekken, eigenlijk best dwangmatig. Terwijl Tolle hier de suggestie doet: Doe niks. Wees één met het niet-weten. Ga dat verdragen.
Wat een vreselijk voorstel.
Je moet er toch niet aan denken.

Maar ergens… snap ik het wel. En vorige week toen ik, bij mijn traditionele maandagochtend-kaart-trek-ritueel uit een hele bijzondere set, een kaart trok, zei die het ook al tot mijn grote verbazing: ‘Durf maar even niks te doen. Wacht maar af. Geef ons de kans om iets te doen, anders loop je ons voor de voeten.
‘Voor de voeten lopen? Kan dat?’, vroeg ik me af. Je zou toch denken dat ‘ze’ altijd en overal in kunnen grijpen als ze dat willen. Maar als je het vertaalt naar het aardse, dan is het inderdaad heel moeilijk om iets te doen voor iemand die continu dwangmatig bezig is om dingen zelf op te lossen.

Ik begon het uit te proberen. Durven niet-weten. Ergens antwoord op willen en dan denken: ik laat het even bij de vraag en we zien wel.
Het lukte best goed.
Soms wel 2 uur lang (haha.)
Diagnose: verslaafd aan oplossen.

Even een voorbeeld van zo’n vraag. Ik liep bijvoorbeeld rond met een vraag over de huidige eerstejaars-groep van mijn Jaaropleiding Mediumschap. Meerdere studenten in die groep liepen vast in het maken van hun contacten. En het zijn hun eerste contacten, dus dat is ook niet gek. Maar ik merkte dat de aanpak die ik dan normaal heb, dit keer niet werkte. Dus mijn vraag was: wat hebben ze nodig? En ik had geen antwoord. En dat ging ik nu dus eens proberen te verdragen…

Gisteren hadden ze weer een lesdag. En ik nodigde ze weer uit om, veilig in de kring en onder mijn begeleiding, een contact te maken met de spirituele wereld. En terwijl ik daarmee bezig was en zag dat student R. vastliep, ‘hoorde’ ik ineens: leer ze wat jij aan het leren bent, om het even niet te weten. Leer ze ‘een stukje niks’ te creëren. Een stukje leegte dat opgevuld kan worden door degene in de spirituele wereld die communiceert.
Ik benoemde het letterlijk zo: “Wees maar even leeg, even niet-wetend. En kijk dan maar eens waarmee dat vanzelf wordt opgevuld.”
Student R.: “O, ik zie ineens een knalgele auto!”
Ontvanger: “Klopt, die had mijn vader…”
En vandaaruit kon het contact weer verder gaan.

Van binnen was ik er behoorlijk vol van. Wat een stukje niks al niet kon doen zeg. Ik had hetzelfde al op andere manieren geprobeerd te verwoorden, want studenten denken dat ze van alles moeten DOEN, terwijl het idee van mediumschap is dat je je openstelt en het laat komen. Maar nu ik het zo verwoordde, met dat stukje niks, lukte het bij deze groep ineens wel. Dus dat stukje niks leek iets minimaals, maar de gevolgen waren maximaal. Ook bij de andere studenten en ook tijdens andere oefeningen. Dit was wat deze groep nodig had!

En hoe bijzonder, dat de oplossing overeenkwam met mijn eigen zoektocht. Hoe datgene wat mijn studenten nodig hadden, hetzelfde was als wat ik nodig heb. Leerling/leraar… is er verschil, of… leren we samen?

Aan het eind van de dag vroeg ik me af: hoe kwam ik eigenlijk op die blijkbaar zo belangrijke quote van Tolle. En toen wist ik het weer: al bladerend door een hele oude Happinez die ergens lag in een wachtkamer. Op een niksig moment op zo’n niksige plek.

Stukjes niks.
Momenten van leegte.
Het lijkt zo weinig.
Maar het zijn de uitgelezen kansen voor de spirituele wereld
om ons datgene te brengen
waar wij soms dwangmatig naar op zoek zijn.

Intuïtie kapot

feb 19, 2020 | 0 Reacties

Help, m’n intuïtie is kapot!
Aldus S. in de mail die hij me stuurde.
Hij wilde op consult komen
om te kijken of ik het ding kon ‘repareren’.

Ik zie intuïtie als iets wat hoort bij ons Hogere Zelf. Als het zintuig van de ziel. Als het kompas in ons leven. Als iets heiligs. En dus zeker niet als een ding dat kapot kan gaan.
“Hij zit er anders continu naast”, zegt S. als hij tegenover me zit.
“Of je hebt er niet goed naar geluisterd”, zeg ik.
“Daar ligt het niet aan”, zegt S. “Ik heb ontzettend veel signalen gehad en die wezen allemaal één kant op. Ik heb precies gedaan wat dat inhield en alles is misgelopen.”

Het blijkt dat zijn zaak failliet is. Een zaak die hij runde samen met een compagnon. En daar zit ‘m de kneep, want de samenwerking was niet optimaal.
“Die man wilde dat ik hem zijn gang liet gaan. En dat wilde ik ook wel, want daar had ik hem voor aangetrokken. Maar dan moet je iemand wel kunnen vertrouwen…”

Vertrouwen. Als hij het woord uitspreekt, klinkt het harder, nadrukkelijker. Ik zie het ook in grote letters boven zijn hoofd. Dát is, zo voel ik, het onderwerp van dit gesprek. En dát is intuïtie.

“Ik heb de indruk dat vertrouwen sowieso een lastig iets is in jouw leven, klopt dat?”, vraag ik.
“Ja, dat klopt”, zegt hij. “Maar daar ben ik hier niet voor. Ik kom hier voor…”
Ah, de klant neemt de regie.
Vroeger ging ik daar nog weleens in mee.
Maar in de loop der jaren heb ik geleerd…
“Wacht even”, zeg ik. “Je bent hier nu bij mij op consult. Dus je zult, of je dat nu makkelijk vindt of niet, mijn intuïtie wel moeten vertrouwen. Anders had je net zo goed niet kunnen komen.”
Ik voel het gevecht dat hij nu vanbinnen levert. Dit is echt heel lastig voor hem.
“Zeg het maar”, zeg ik. “Kun je mij 3 kwartier vertrouwen, of niet?”
Hij kijkt me verbijsterd en gekweld aan.
“Ik zal het proberen”, zegt hij dan.
“Doe het maar gewoon”, zeg ik.
“Oke, ik doe het”, zegt hij.
“Als je aan het eind van het consult er niks aan hebt gehad, dan hoef je niet te betalen, deal?”
“Deal”, zegt hij.

Nu kan ik aan het werk. Al heb ik het idee dat hij elk moment weer in kan grijpen, want deze man is, vanuit een gebrek aan vertrouwen, een control freak. En dit, precies dit, is wat er gebeurd is met de compagnon en de zaak. Hij heeft iemand aangetrokken, maar heeft deze persoon nooit echt zijn vertrouwen durven geven. Dat gaf spanningen. Vervolgens zocht hij heil bij zijn intuïtie. Maar: ook weer niet echt, want ook daar hield hij de controle.

“Ik zie intuïtie-kaarten”, zeg ik. “Heb je die ook geraadpleegd?”
“Ja, die set”, zegt hij, boos wijzend naar een doos die in de vensterbank staat. “Ik dacht vanmorgen nog: ik kan ze net zo goed weggooien. Waardeloos.”
Ik pak de set.
“Pak eens een kaart die je trok en vertel eens hoe je die interpreteerde?”
Hij zoekt in de kaarten.
“Deze”, zegt hij.
‘Let Go’, zegt de kaart.
“Nou, dat zegt alles toch? Let Go. Dus ik denk: ik laat hem zijn gang gaan…”
De ondertekst luidt: ‘As you surrender the need to control, your relaxed energy rapidly attracts your desires.’
“Waar de kaart toe oproept”, zeg ik. “Is ontspannen achterover leunen. In vertrouwen. Wetend dat, met deze houding, er komt wat je nodig hebt. Maar wat jij volgens mij gedaan hebt is je compagnon, nadat die boos werd, in zijn sop gaar laten koken. Zonder vertrouwen. Je hebt omstandigheden gecreëerd waarin hij nooit heeft kunnen doen waar jij op had gehoopt.”

Het wordt even stil. S. kijkt me aan.
“Dat zei hij zelf ook al”, zegt hij. “Hij zei: je hebt me nooit echt een kans gegeven.”
“Ik denk dat-ie gelijk had”, zeg ik.
“Maar… wat had ik dan ánders moeten doen?”, vraagt hij.
“Wat je nu doet, op dit moment doet: loslaten. Luisteren. Mij mijn werk laten doen. Mij vertrouwen.”

Er blijken nog heel veel andere ‘signalen’ geweest te zijn, die hij allemaal zijn eigen kant op geredeneerd heeft. Er is niks mis met zijn intuïtie, alleen zijn angst en controle-drift zijn groter en daarmee onderdrukt hij dat kleine, maar o zo wijze stemmetje.
En natuurlijk is er een reden voor dat gebrek aan vertrouwen en de drang tot controle. Maar elke verandering begint bij bewustzijn en dat kwartje is gevallen.

En 1 ding is duidelijk:
zijn intuïtie is niet kapot.

Magic happens everywhere

feb 12, 2020 | 0 Reacties

Het was een lange reis geweest naar Steenwijk.
En toen ik aankwam bij het theater
wilde ik snel naar binnen lopen.
Maar toen zei iets in mij:
‘Ho…’

Ik stopte. En ik keek naar de mooie buitenkant. Naar de rode loper en die goudkleurige paaltjes met die rode koorden ertussen. En toen kwamen de gedachten…
Ooit ben ik als medium begonnen in huiskamers, samen met nog 3 collega’s. Hele bijzondere avonden waren dat, die een enorme impact op me hadden. Ik heb het jaren gedaan, uiteindelijk zelfs door het hele land. En ik kan het ieder beginnend medium aanraden, want het is een goede manier om ervaring op te doen, zo dicht bij je publiek.
Daarna kwamen de kleine zaaltjes. Eerst in wijkgebouwen, buurtcentra. Langzaamaan wat groter. De eerste uitnodigingen van spirituele verenigingen kwamen binnen. Zo’n eer…

Toen mocht ik steeds vaker demonstraties doen in kleine kerkjes. Mooie spirituele plekken met een bijzondere energie. Wat altijd helpt, bij ons werk. En nu, vanavond, voor de allereerste keer: in een theater. Toch even een moment om bij stil te staan.

Ik loop over de rode loper. Tussen de paaltjes. De deuren zoeven open. Binnen: een foyer. Alleen het woord al: foyer… Een bar, een kroonluchter, een wall of fame met foto’s van artiesten die er hebben opgetreden, voorzien van handtekeningen. Ik maak een foto van de foto van Ernst & Bobbie, de vroegere helden van de pipo en de patat. ‘De grootste soepkippen van Nederland’, staat erbij. Ik glimlach.

Dan word ik naar de zaal gebracht waar ik ga werken. Zo, dat is even anders. Normaal werk ik gelijkvloers, maar hier staan de klapstoelen als een soort heuvel van zetels voor mij opgesteld. Ik krijg een microfoon met zender om en de vraag of het licht zo goed is. Ook een first. Ernst en Bobbie zouden vast iets vinden van het licht, maar ik heb geen idee. Ik vind het licht geweldig, want ik vind alles geweldig, want ik sta in een theater!

Blijft er 1 vraag over: hoe gaat het zijn om hier te werken. De energie voelt goed, want de plaatselijke spirituele kring organiseert hier al langer avonden en dat voel je. Maar hamvraag is natuurlijk: can the magic happen here…

De avond begint. Ik geef me over en Spirit neemt de leiding. Ik praat en luister en werk en geniet en de zaal doet mee. Ik maak ruim een uur contacten en dan is het pauze. Ik hou niet van pauze; het haalt me uit de flow. Maar pauze hoort ook bij theater. Iets met de bar en omzet draaien. Organisator Marjan heeft er een mooi plan op bedacht: na de pauze vraag en antwoord doen. Top! Dus nadat de omzet is verhoogd, komen de vragen, waaronder eentje over dieren, of die als boodschappers van de spirituele wereld kunnen werken. Ja zeker kan dat! Ik vertel dat met name ‘gevleugelde dieren’ zich daar heel goed voor lenen, mede doordat ze leven tussen 2 werelden, de aardse en de lucht-wereld. En dat bij sommige mensen roodborstjes op opvallende wijze langskomen en bij anderen libellen of vlinders en dat ik zelf iets heb met lieveheersbeestjes die opduiken op de gekste plekken en momenten…

Ik wil doorgaan als mijn oog ineens valt op iets piepkleins op de houten vloer.
Ik loop erheen.
“Dit geloven jullie niet”, zeg ik.
“Een lieveheersbeestje?”, vraagt de zaal.
“Ja, echt”, zeg ik.
Hilariteit.
Iemand reikt me een briefje aan waarmee ik hem op mijn tafeltje aan de zijkant zet, zodat ik niet op hem kan gaan staan. Ik hou m’n oog erop en zie hem nog een tijdje zitten. Maar als de avond is afgelopen, is hij gevlogen. Klus geklaard en vraag beantwoord:

Can the magic happen in een theater?
O yes!
Magic can happen everywhere…

Verkeerd gereedschap

jan 16, 2020 | 0 Reacties

Ik mag graag schrijven over de ziel.
Al moet ik zeggen:
ik snap er nog niks van.

Laatst vroeg ik aan de spirituele wereld waarom ik het fenomeen ziel nog steeds niet snap, na al die jaren ermee werken.
Het antwoord luidde: Proberen om je ziel te snappen, is hetzelfde als proberen om te knippen met een hamer.
‘Aha’, dacht ik. ‘Verkeerd gereedschap’.
En ik vroeg me af: hoe kan het dan wel?

Vandaag was ik me aan het voorbereiden voor een consult met een jonge vrouw toen er, onverwacht, van tevoren al een beeld bij me binnenkwam. Ik dacht: dit beeld heb ik niet opgeroepen, dit is me gestuurd. Maar door wie dan? Door de klant?
Op de voorgrond van het beeld, zag ik een compleet kale boom met druppels aan de takken. Zoals kort na een regenbui. Erachter was een schutting waar een vogel op zat. En weer daarachter, klaarde de lucht op…

De klant arriveerde en we begonnen met het consult. Ze had voelbaar een hele zware tijd achter de rug met veel verdriet en verlies. En in die tijd was ze alle duidelijkheid over zichzelf en haar leven verloren. Geen idee meer, waarheen, waarvoor… Toen dook het beeld op voor mijn ogen. En ik besloot om het met haar te delen en het te duiden.
“De boom is duidelijk flink door elkaar geschud en alles lijkt weg en verloren. Daarom is-ie kaal. De druppels geven de laatste resten van het verdriet weer. Maar de vogel op de schutting staat voor hoop en vrijheid. Hij kan zo opstijgen, al lijkt hij dat nog niet te durven en heeft-ie ook nog geen idee waar hij heen wil. Maar de weersvoorspelling is in elk geval goed.”
Ze barstte in huilen uit, tot mijn verbazing.
Het bleken tranen van opluchting.
“Ik heb op weg hiernaartoe gevraagd: ‘Laat dat medium me alsjeblieft een beeld geven met wat toekomst-perspectief, zodat ik weer vertrouwen krijg.'”
Nou, dat beeld had ze gekregen.
We spraken erover: de mogelijkheden die zich nu aandienen nu ze ‘op de schutting zit’. En hoe weer een beetje het vertrouwen terug te vinden om te gaan vliegen…
Ze zei: “Zo fijn dat je me ook letterlijk een plaatje geeft.”
Ik zei: “Het mooie is: jij had dat plaatje eerst aan mij gegeven, nog voordat je hier was. Onbewust, via de ziel. En nu mag ik het weer aan jou teruggeven, zodat je ‘met je hoofd’ kunt ontvangen, dat wat je eigenlijk diep vanbinnen al wist…”

Dat is de ziel, mensen.
Precies dat.
Alles Wetend.
Met een hoofdletter W.
Niet beperkt door tijd en ruimte.
Zoekend naar een manier gehoord te worden.
Desnoods via een omweg,
desnoods via een medium.

Wij zíjn die ziel! Een ziel die nu geland is in een aardse verpakking en die zo anders klinkt dan ons tetterende hoofd. Zo jammer dat we dat niet van kinds af aan leren. Want om echt en voluit te kunnen leven, zouden we toch op z’n minst moeten weten wie we zijn.
Niet dat het simpel is, want de ziel is ongrijpbaar en ernaar luisteren, vraagt om ‘ander gereedschap’.
Maar dit middel werkt wel:
ervaringen beschrijven
en met u delen.
Zodat u het met uw heldere hoofd kunt ontvangen…

[Weekend van de Ziel.
Vrijdagavond 7 t/m zondagmiddag 9 febr.
Texel.
Nog 2 plekken
info: janneke@jannekeleber.nl]

Somewhere over the rainbow

dec 24, 2019 | 0 Reacties

Medium-technisch gezien was 2019 voor mij
het jaar van de dieren.
Zoveel consulten met overleden dieren!
Zoveel dieren die doorkwamen tijdens een demo!
Het was niet mijn plan.
Het is een offensief,
van hen.

Ook bij spiritueel centrum Zwave -Ruimte voor hart en ziel hebben ze een groot hart voor dieren. En zo kwamen ze op het idee om dit najaar een demonstratie-avond te organiseren waarbij we, met 3 mediums, ons open zouden stellen voor alleen maar dieren. Het was experimenteel. Gewoon kijken wat er zou gebeuren. Het was spannend. We hadden geen idee.

De pipo had wel belangstelling voor die avond.
“Misschien komt Aag wel door”, zei hij hoopvol.
Aag is de blauwe halsbandparkiet waarmee hij een hele speciale connectie had. De vogel die hem uit zijn depressie hielp. Die hem opvrolijkte toen hij het helemaal niet meer zag zitten. Maar ook de vogel die overleed anderhalf jaar geleden. Sindsdien wacht de pipo nog altijd op ‘een teken’. Er waren wel wat dingen gebeurd. Bijzondere dingen in mijn ogen. Maar met een medium als moeder, is de pipo een zeer kritische ontvanger. Hij wilde ge-wauwd worden.
“Wat zou je willen weten van Aag?”, vroeg ik.
“Of hij denkt dat het nog wat wordt met mij in het leven. Of mijn dromen nog gaan uitkomen. En of ik hem ooit weer zal zien”, zei de pipo.
Het zal voor sommige mensen raar klinken,
maar er bestaan soms diepe zielsconnecties tussen mensen en dieren.
En dan doet gescheiden zijn zo’n pijn…

Op de avond van het experiment gebeurde wat wel vaker gebeurt: de pipo had geen energie om nog ergens heen te gaan. Tot zijn grote spijt.
“Zou Aag ook iets door kunnen geven als ik er niet bij ben?”, vroeg hij.
“Ik weet het niet”, zei ik. “Ik ben zelf aan het werk, dus ik zou niet weten hoe.”

Het was een avond in klein gezelschap en we zaten in een kring. Dat gaf een huiselijke sfeer die we vonden passen bij dieren. Anita Kijf had een vrolijk liedje uitgekozen om mee te starten: ‘Over the Rainbow’ in de versie van de Hawaïaanse zanger Israel Kamakawiwo’ole. Ik concentreerde me tijdens de muziek alvast op de spirituele wereld, want ik zou het eerste contact maken. En boy wat een leuke avond werd het. Parkieten, katten, honden, ze kwamen allemaal door en helemaal aan het eind was er nog een paard…
Collega Saskia Kosterman voelde hem echt fysiek en ze zei, met haar armen wijd: “Het is een gigantisch paard. Echt gi-gan-tisch.”
Ontvangster: “Hij heette Giant.”
Aaaaah, dat wilde hij dus zeggen.
We leerden veel.

“Alleen geen bericht van Aag helaas”, zei ik na afloop tegen Frank Osinga.
“Wie is Aag?”, vroeg Frank.
“De vogel van de pipo”, zei ik.
“Wat voor kleur had die?”, vroeg Frank.
“Blauw”, zei ik.
“Heb jij naar de tekst van het nummer geluisterd?”, vroeg Frank.
“Nee”, zei ik.
Hij haalde de tekst van het liedje erbij op zijn telefoon:

Somewhere over the rainbow

Bluebirds fly

And the dreams that you dream of…

really do come true

Someday, I wish upon a star

Wake up where the clouds are far
behind me

Where trouble melts like lemon drops

High above the chimney top
s
That’s where you’ll find me

Zo, die kwam binnen.

De pipo sliep al toen ik thuis kwam, maar ik maakte hem gewoon wakker.
“Er is toch een bericht van Aag gekomen! Via een liedje! Met antwoorden op jouw vragen!”
Toen hij de tekst las, zag ik het aan hem:
Hij was geraakt.
“En degene die dit liedje uitzocht, wist dit niet van Aag en die vragen? Dan vind ik het echt heel bijzonder…”

Voor Sinterklaas vroeg hij een ukelele.
Hij nam het ding mee naar boven
en begon te oefenen
op Over the Rainbow.
En muziek maken, zo blijkt, ontspant hem enorm…
Dreams really do come true.

Ik wens u een dromerige Kerst.
En een coming true 2020.

Het bordje bij Afslag 7

dec 22, 2019 | 0 Reacties

Er schijnt ergens een bordje te staan.
Langs de weg, bij afslag 7.
Ik heb ervan gehoord,
maar zelf heb ik het gemist.

Afslag 7, even ter verduidelijking, is de afslag vanaf de Hoofdweg. Het is de afslag met de naam Het Spirituele Pad. En precies daar staat dus dat bordje, met wat instructies. Dit is wat erop staat:

– U verlaat nu de Hoofdweg.
– Vanaf hier is de weg onverhard en minder overzichtelijk.
– De bewegwijzering wordt niet langer verzorgd door de ANWB, maar door een andere, Hogere instantie.
– Daar waar bordjes ontbreken, vertrouwt u op uw Innerlijke GPS.
– Lang niet iedereen zal u volgen, maar er zijn vele wegen naar Rome en ooit treft u elkaar allemaal weer aan.
– Door frequentie-verschillen kan er storing optreden in de communicatie met de Hoofdweg. Wees geduldig.
– U zult vanaf nu grote afstanden alleen afleggen. Zoek het gezelschap in uzelf.
– Op deze weg is de reis het doel en niet de bestemming.
– Er is geen weg terug.
– Fijne reis.

Nogmaals, het schijnt er te staan,
maar ik heb het gemist.
Mocht u binnenkort Afslag 7 nemen en het zien staan:
maak even een foto.
Dank!

En ook namens mij: Fijne Reis.

Of ze de magie mochten voelen

dec 13, 2019 | 0 Reacties