dec 18, 2020 |
Soms krijg je mensen op consult
die zo diep zitten
dat je ze er persoonlijk
uit zou willen trekken…
Dat kan natuurlijk niet en dat mag misschien ook niet, maar toch is er soms dat gevoel. Mensen die ernstig ziek zijn, mensen die de ene tegenslag na de andere krijgen, mensen die pas net begonnen zijn aan een rouwproces waarvan je weet dat het er zal zijn voor de rest van hun leven…
En natuurlijk doe je wat je kunt in een consult om ze te helpen, om ze bij hun kracht te laten komen, om ze moed te geven. Maar soms… voelt het niet genoeg.
Het was een jaar of 2 geleden dat ik zo’n consult had gehad. De vrouw in kwestie had net haar tweede partner verloren. Twee keer je grote liefde moeten begraven. Het was zo zwaar. Ik had haar weg zien lopen en dacht: wat zou ik haar graag iets meegeven. Iets wat ze bij zich kan dragen om haar erdoorheen te trekken. Iets waarmee ik haar kan laten weten wat ik uiteindelijk toch geloof: het komt weer goed. Ooit. Eens. Maar toch: het komt weer goed.
De volgende dag was mijn vrije dag. Ik maakte de eettafel leeg, zette er een verzameling potten met acrylverf op, zocht er kwasten bij, vond een bus met lak en pakte mijn bak met door de jaren heen verzamelde stenen. Ik schilderde ze eerst allemaal goud. Goud, kleur van de eeuwige liefde. Maar ook de kleur van het materiaal waar je letterlijk diep voor moet graven om het te vinden. En als je er dan iets van vindt, al is het maar een klein brokje, dan heeft het wel een hele grote waarde. En een eeuwigheidswaarde. Al stort de hele financiële wereld in, goud behoudt zijn waarde.
Voor mij staat goud voor datgene in het leven waar we heel diep voor moeten gaan. Iets dat ons iets oplevert dat misschien op het eerste oog klein lijkt, maar dat van grote waarde is. Spirituele waarde. Het zijn de ervaringen die lessen opleveren die je meeneemt naar het leven na dit leven. Het is datgene wat het meest ‘echt’ is.
Daarna schilderde ik erop: komt goed.
Twee krachtige woorden
waar ik uiteindelijk
toch in geloof.
(Hoewel uiteindelijk soms heel lang kan duren.)
Ik versierde ze en lakte ze en toen waren ze klaar: mijn komt goed-stenen. Ze liggen in een zakje op mijn praktijk en als iemand heel diep zit, dan laat ik ze er een kiezen om mee te nemen.
Ik hoop dat ze er kracht uit putten. Totdat het donker over is, de storm uitgeraasd, de pijn wat meer verdwenen naar de achtergrond. Totdat er weer dagen zijn dat ‘het’ er soms even niet is. En totdat ‘soms’ steeds een beetje langer wordt.
En ik vraag ze 1 ding:
als je hem niet meer nodig hebt,
geef hem dan alsjeblieft door
aan iemand voor wie dat wel geldt.
Dit jaar was wel een ‘goed stenen-jaar’, om het maar even ironisch te zeggen. Want boy, wat zaten er veel mensen diep in de put! En wat kon ik hun wanhoop goed begrijpen. Maar ik sta er ook altijd weer van te kijken hoe krachtig mensen zijn en hoe veerkrachtig ook en hoe moedig, flexibel, doorzettend en wat al niet meer. En die stenen,
hoe leuk ook,
doen eigenlijk niet meer dan dat:
ze daar aan herinneren.
Hoe pijnlijk ook, dit kun je dragen en:
komt goed!
dec 8, 2020 |
Je kunt naar dingen kijken
vanaf verschillende lagen.
En een daarvan
is de spirituele laag.
De andere drie lagen zijn trouwens de fysieke, de emotionele en de mentale laag. En ook al gaat het om één enkele gebeurtenis, toch geeft elke laag weer een ander verhaal.
Even een voorbeeld: een verkeersongeluk. Stel, je zit op de fiets en wordt aangereden door een auto en je breekt je been. Op het fysieke niveau is er dan een been gebroken en een fiets die stuk is en een kras op een auto en de hele financiële afwikkeling.
Op het emotionele niveau is er de schrik en misschien ook de boosheid bij jou en een schuldgevoel bij degene in de auto.
In het mentale gaat het over de gedachten die je hierover kunt hebben. Zoals over je kwetsbaarheid als fietser, of over de roekeloosheid van de automobilist, of over dat verkeerspunt dat je altijd al heel gevaarlijk vond en waar je misschien wel een brief over gaat schrijven aan de gemeente.
Oke, en dan nu de spirituele laag. Het grappige is dat vanuit spiritueel perspectief het vaak ineens een totaal ander verhaal wordt. Bij de spirituele laag gaat het namelijk over ‘wat er nu werkelijk gebeurd is op het niet-aardse niveau’. Ook dat kan natuurlijk van alles zijn, maar om wat ideeën te geven: dat kan zijn dat je je ineens realiseert dat je die ochtend al een voorgevoel had. Of dat je je bedenkt dat je eigenlijk al weken ‘botst’ met van alles en nog wat in je omgeving en dat je je hierdoor gaat afvragen waarom je zo op ramkoers ligt. Of dat je, toen je naar het ziekenhuis werd gebracht voor de behandeling van je been, ontroerd raakte door al die zorg die voor je klaar stond, waardoor de emoties Dankbaarheid ineens heel sterk omhoog naar boven kwam.
De spirituele laag is de hoogste, in die zin dat je er meer ‘boven hangt’ in plaats van erin te zitten. Een ook in de zin dat op dat niveau hele mooie dingen kunnen gebeuren in situaties die op het oog alleen maar naar lijken.
U voelt het al: ik vind de spirituele laag de interessantste.
Als mensen bij mij op consult komen, is dit de laag waar ik met ze naartoe ga, op zoek naar dat totaal andere perspectief en de verrijking die daar in zit.
Ik ben iemand die weinig naar het nieuws kijkt, omdat dat vooral gaat over laag 1 t/m 3 en die vind ik niet zo boeiend. Maar toen kwam dat idee met een paar collega’s om een programma te gaan maken over de actualiteit, gezien door een spirituele bril en dat maakte alles anders. Dat programma (te zien via Zoom) heet: Studio Spirit.
De vorige uitzending was bijvoorbeeld tijdens de Amerikaanse verkiezingen. We overlegden van tevoren, keken door onze spirituele bril en… besloten dat we het wilden laten gaan over leiderschap. Een van ons doet dan een geïnspireerd spreken, waarbij Spirit meepraat over het onderwerp. Het werd een verhaal over wat leiderschap is, hoe je leiding neemt over je eigen leven en wat wij als mensen verwachten van spiritueel leiderschap.
Een ander onderdeel van het programma is iets interactief, dus waar je als kijker aan mee kunt doen. (En via de chat ook dingen over kunt delen.)
Verder zijn er nog het astrologisch weerbericht en de rubriek Goed Nieuws, een paar prachtige, zorgvuldig uitgekozen liedjes met clips en meer upliftende dingen. Kortom: het is genieten.
Morgen is er weer een aflevering. Volgens ons is het grote onderwerp momenteel de chaos aan meningen over alles in de wereld van nu en hoe je daarin blijft bij je eigen wijsheid. Dit keer draaien we het om en begin ik met een oefening hierin waar iedereen aan mee kan doen. (Hou wel even pen en papier bij de hand). Waarna Myrthe zoals altijd weer heel mooi geïnspireerd zal spreken.
Word jij ook een beetje moe van het nieuws in laag 1 t/m 3?
Ben je ook toe aan een wat breder perspectief?
Aan wat spirituele houvast en terug naar je eigen kern in al het rumoer?
Studio Spirit.
Woe-avond 9 dec., 20.00 uur, via Zoom.
Aanmelden via een mailtje naar welkom@zwave-weesp.nl
Betalen vooraf is niet toegestaan ; • ) (Mag eventueel wel achteraf, maar alleen als je het wat waard vond.)
nov 2, 2020 |
Leeswaarschuwing:
Als je heel erg gehecht bent
aan het idee dat je precies weet hoe alles zit in het spirituele,
lees dan niet verder dan hier!
Ik had het er laatst nog over met twee collega-mediums. Dat we tot een paar jaar geleden nog precies wisten hoe alles zat met betrekking tot de spirituele wereld. Jeetje, wat was dat een fijne tijd zeg. Zo helder. Zo overzichtelijk. Zo comfortabel ook.
Wij wisten bijvoorbeeld precies hoe het zat met gidsen. Namen, identiteiten, uiterlijk, we hadden nog net niet hun paspoortnummers. En hoe het zat met vorige levens, wisten we ook. Je komt en je gaat als ziel en je bent hier om te leren. En zielen, wisten we ook alles van, oude zielen, jonge zielen…
Alleen naarmate we langer met het spirituele mochten werken… begonnen al die overzichtelijke ideeën toch een beetje te wiebelen. En erger nog: om te vallen! Dat kwam deels door praktijksituaties die ons leerden dat het anders was dan we dachten. En in andere gevallen door leraren die ons anders leerden denken.
Zo volgde ik in 2015 een week les op het Britse Arthur Findlay College. Het was een week van de bekende Simon James en Brian Robertson, bedoeld voor mensen die zelf les gaven in het mediumschap. Een week ‘ter inspiratie’, aldus de beschrijving die we van tevoren kregen. Maar tijdens de opening vertelden Simon en Brian: “We gaan jullie deze week niet alleen inspireren, maar ook irriteren en provoceren en jullie ideeën over hoe dingen zijn zullen gaan wankelen en sommige ideeën zullen de week niet overleven. En dat is de bedoeling ook, want jullie moeten niks aannemen, jullie moeten de dingen zelf onderzoeken.”
‘Ach, het zal allemaal wel meevallen’, dacht ik toen nog.
Maar het viel helemaal niet mee.
Na een week lang filosoferen, luisteren, in de war raken en houvast kwijtraken, kwam ik shakey thuis met nog maar 1 zekerheid: niets stond meer vast. Ik moet zeggen: dat was verre van comfortabel. Ik vond het gewoon eng om weer consulten te gaan geven! En hoe vaak ik in die tijd niet heb moeten antwoorden op vragen van studenten dat ik niet meer precies wist hoe het zat… Maar ik dacht ook: dit is wel eerlijker dan met grote stelligheid iets zeggen wat ik misschien ook maar heb aangenomen, maar wat ik nooit echt heb onderzocht.
Dat ben ik dus meer gaan doen in de jaren erna: onderzoeken. Onderzoeken als in: naar binnen gaan. Kwesties voorleggen, aan Spirit, aan je eigen hogere weten (waarvan ik vroeger zo zeker wist dat dat twee aparte dingen waren, maar nu – door onderzoek – heb ontdekt dat het naadloos in elkaar overloopt, sterker nog: hetzelfde is.) En ook: meningen durven bijstellen!
Neem bijvoorbeeld de kwestie ‘oude zielen, jonge zielen’. Met grote stelligheid zeggen mensen vaak: ‘Dat is een hele oude ziel.’ Het handige daaraan is dat we allemaal begrijpen wat er wordt bedoeld: oude ziel, wijs persoon, iemand die duidelijk al veel heeft meegemaakt voorafgaand aan dit leven.
Alleen waar ik inmiddels wel achter ben: in de spirituele wereld bestaat tijd niet. Tijd is een aards bedenksel. Heel handig, bijvoorbeeld voor het maken van afspraken, maar spiritueel gezien is het niet echt. Voor ons is dat heel moeilijk te bevatten, althans voor mij wel. Even een voorbeeld: mensen vragen wel eens: ‘Mijn oma is al zo lang geleden overleden, die zal mij wel niet meer herinneren.’ En dan komt zo’n oma door met herinneringen die de ontvanger thuis moet verifiëren omdat ze het zelf niet eens meer weet. En zo gedetailleerd! Steeds vaker voel ik: oma hoeft zich niks te herinneren, want in Spirit is alles Nu. (Hier in het aardse ook, maar wij laten ons steeds weer verleiden om naar vroeger of de toekomst te gaan met onze gedachten.) Ik heb overleden kleine kinderen gezien die zich als volwassenen toonden. Niet omdat ze waren opgegroeid in de spirituele wereld. Opgroeien (verbonden aan aardse tijd) is iets van hier. In Spirit bèn je. En je kiest je vorm.
(Tenminste, zo zie ik het nu.)
Maar goed, als tijd niet bestaat, dan bestaat er ook niet zoiets als vroeger en later, en dus ook niet als oud en jong. Dus daar gaat het concept oude zielen, huppekee de prullenbak in, bij de rest van de volgens mij achterhaalde ideeën.
Jammer hoor, want het was net zo overzichtelijk.
Maar goed, niet voor niets zag ik vandaag
deze oude, maar tijdloze quote voorbij komen:
‘Juist door te twijfelen
komen we tot de waarheid.’
(Marcus Cicero, 43 v Chr.)
okt 21, 2020 |
Mediumschap is een maf iets.
Vaak denken we dat we als mediums
‘informatie moeten krijgen’.
Maar de waarheid lijkt eerder
dat we iets moeten kunnen ontvangen.
Wat toch net wat anders is.
We hadden vandaag een lesdag met de 3e jaars. En wanneer studenten wat ervarener worden, dan ontdekken ze welke informatie vanuit de spirituele wereld ze makkelijker kunnen ontvangen. De een heeft dat met bijvoorbeeld het karakter van de overledene. Een ander is goed in doodsoorzaken. En een derde weet meteen welk beroep iemand had.
Maar – zoals wij mensen zijn – dat wordt dan onze comfort zone. En als je niet oppast… ontvang je nooit meer eens iets nieuws. Nooit eens een hobby, of iets met foto’s, of iets met iemands lievelingseten. Nooit eens een naam, of iets over de uitvaart. Dus ik dacht: daar gaan we vandaag eens een oefening mee doen.
Tijdens de meditatie, voordat we aan de slag gingen, vroeg ik ze om eens stil te staan bij informatie die ze normaal nooit krijgen. En om zich specifiek voor te stellen dat ze zich daar nu voor gingen openstellen.
“Want die informatie die is er gewoon”, zei ik. “Het is echt niet zo dat iemand uit de spirituele wereld contact met je maakt en dan denkt: ik ga je niet mijn beroep vertellen.” Nee, als je het niet oppakt, dan is dat omdat je het miste.” En dat gingen we nu dus anders doen.
Het resultaat was verbluffend. L. had allerlei nieuwe details over een bijzondere man, van zijn belangrijkste eigenschap, tot zijn gezinsleven en zijn rol in het leven van de ontvanger aan toe. Het werd allemaal herkend door M. En Y., die altijd nog haar twijfels heeft over haar contacten met de spirituele wereld, had ‘een Frits met een snor die zich nooit heeft kunnen uiten naar zijn familie over zijn sexuele geaardheid.’
“Wat leuk, Frits!”, riep N. Ze herkende die hele Frits en zijn hele verhaal.
“Wauw!”, riepen we allemaal.
En C. had ook iets speciaals besteld:
“Ik heb altijd mensen bij me zonder problemen en nou wil ik eens iemand mèt problemen. Dus ik heb hier een vrouw…”
Ze beschreef de vrouw en ze merkte zelf dat ze ergens op een weerstand stuitte. Een weerstand in zichzelf. Je kon zien dat zij het zelf was die de problemen had ontweken. En dat ze er nu wel aan toe was om die problemen te benoemen. Het werd een extreem rakend contact over depressie in de familie waar de ontvangster heel veel aan had.
Toen we nog wat napraatten over deze ervaring, viel dit me in: wie zegt dat dit alleen geldt voor het mediumschap? Misschien geldt het wel voor het hele leven! Dat we blijven hangen in ‘het bekende’ en vanuit een niet-meer-ervoor-openstaan dingen niet meer kunnen ontvangen die we eigenlijk best zouden willen. Ervaringen, ontmoetingen, kansen… Vaak gaan we er al van uit dat iets voor ons niet is weggelegd. Maar wie weet hoeveel we daarmee weghouden van onszelf?
Dus: oefeningetje voor ons allemaal:
Ga er eens voor zitten.
En stel het je voor, datgene wat er nooit lijkt te zijn voor jou in het leven.
En wat er volgens jou ook nooit zal komen.
En stel je dan voor dat je er nu klaar voor bent
om het te ontvangen.
Voel het, ontvang het.
En wie weet….
Wie weet…
okt 3, 2020 |
Sommige mensen komen bij een medium
voor contact met een overledene.
En anderen meer vanwege
vraagstukken rondom henzelf.
In dat laatste geval werk je als medium van ziel tot ziel. Maar wat kan en mag je daarin zien en aanreiken? Daar hadden we het deze week over met een aantal studenten tijdens een lesdag. ‘Moeten mensen met problemen niet gewoon naar een psycholoog?’, was een vraag.
Ik heb niets tegen psychologen. Ik ben zelf ontzettend geholpen door een psycholoog en het is zelfs mede dankzij hem dat ik deze kant op ben gegaan. Dit wordt dus geen anti-psychologen-betoog. Het is gewoon een andere manier van werken, want vooral via praten en vaak over een langere termijn. Terwijl een medium vooral werkt via het voelen en streeft om ‘het’ te zien en hulp te bieden binnen één sessie. Daarvoor moeten we, zoals ik het altijd noem: zo snel mogelijk ‘naar de au’. Studenten vroegen zich af of dat wel mocht, zo in een keer naar kwetsbaar gebied. Mijn antwoord: daar komen ze voor. En als ze niet willen dat je er komt, dan kom je er ook niet. Soms voel je het dat iemand zich afschermt en dan weet je: no go. Maar meestal krijg je juist groen licht!
Ik moest denken aan een consult van een tijdje geleden met een vrouw van begin 40. Ze ging zitten en ik voelde ‘eenzaam want buitengesloten.’
“Je oogt vrolijk, maar ik krijg het gevoel dat je je alleen voelt. Buitengesloten. Klopt dat?”
Het klopte. Ze huilde. Dat was niet van verdriet, maar van opluchting. Want ook dat geldt voor problemen: als mensen klaar zijn voor het vinden van een oplossing, dan zijn ze blij als het eindelijk eens wordt gezien. Dat is al een deel van de healing: dat het gezien wordt. Zonder oordeel, heel sec. Dat het op tafel ligt. Eindelijk.
De klant wilde van alles gaan vertellen, maar dat mag dus niet bij een medium. Ik voelde verder in op de kwestie en ik wilde weten wat de kern van buitengeslotenheid was.
“Klopt het dat je altijd buiten elke groep staat voor je gevoel?”
Ze herkende het.
Nu wilde ik weten waarom.
Ik zag het schoolplein van mijn lagere school.
“Herken je het dat dit speelde in de laatste jaren van de lagere school? En dat er een sfeer hing van ‘dingen moeten doen om bij de groep te mogen horen.’ En dat dat je zo’n spanning gaf, dat je sindsdien hebt besloten dat je jezelf altijd buiten een groep plaatst, bij voorbaat al?”
Verbijsterd keek ze me aan.
“Zo is het inderdaad gegaan”, zei ze. “Maar… doe ik het dan zelf?!”
Ze stelde zich de vraag en het antwoord kwam ook van haarzelf.
“Je hebt gelijk”, zei ze. “Ik doe het zelf!”
Al die tijd dacht ze dat de groep haar weerde.
En al die tijd was ze het zelf die zich buiten de groep plaatste.
Uit angst.
En onbewust.
Maar toch: zelf.
Dit ene blokje informatie was cruciaal om vanaf nu anders naar deze situatie te kijken. Het als minder bedreigend te kunnen ervaren. En ook anders naar zichzelf te kunnen kijken. En zo de mogelijkheid te kunnen onderzoeken van wel of niet onderdeel te willen zijn van een groep.
Ik zeg niet dat een psycholoog daar niet ook was gekomen. Of een doortastende coach. Of een goeie hypnotherapeut. Ik zeg alleen dat wij als mediums ons niet ondergeschikt hoeven te maken als het gaat om het helpen van mensen en het komen tot de kern. Ik ben ervan overtuigd dat de cliënt diep van binnen vaak al weet hoe het zit…. Op zielsniveau. En dat precies dat onze expertise is: mensen zelf weer in contact brengen met hun eigen diepe weten. En van daaruit samen gaan kijken hoe het werkelijk zit en wat er nodig is.
Mogen we als medium naar de au?
Ik denk van wel.
Als we het doen met beleid, met helende intenties en vanuit ons eigen diepe weten.
Het is zelfs in veel gevallen de enige manier om mensen te helpen.
Zoals een andere student het later zo mooi zei:
“Je moet eerst iets vastpakken,
om het los te kunnen laten.”
sep 5, 2020 |
Nou, daar gaan we dan.
Weer een dag lang lesgeven in twee ruimtes.
Dank je wel, Corona.
Als ik me aan de 1,5 meter wil houden, moet ik mijn studenten opsplitsen in 2 ruimtes: de mijne en de ernaast gelegen ruimte. Ik draai daarvoor een aangepast programma, zodat ik steeds de ene groep zelfstandig aan het werk kan zetten en met de ander iets kan doen waarbij ik ze begeleiding kan geven. En dan weer andersom. Dat houdt in dat ik alles op een dag twee keer moet uitleggen en twee keer moet nabespreken. Ik zeg het maar eerlijk: ik vind het gedoe, iedere keer weer. Maar niemand zit te wachten op een sjacherijnige juf, dus we proberen er maar ‘lankmoedig’ onder te blijven.
Als ruimte 1 aan het werk is gezet, loop ik naar ruimte 2 om daar de begeleide oefening te gaan doen. Deurtje open, deurtje dicht. Het lijkt het Theater van de Lach wel, behalve dat het niet grappig is.
In ruimte 2 gaan we contacten maken met Spirit volgens een bepaalde invalshoek. En dat stuk van de les kan ik plannen, maar wat er vervolgens gebeurt, is aan Spirit, zo zeg ik vaak tegen de studenten: ‘Spirit is de hoofddocent.’ Afijn, wij gaan aan de slag en wanneer de eerste student voor de groep een contact maakt, doet zich iets voor. Zij geeft daar, op een bepaalde manier, een ‘te aardse draai aan’ door te zeggen dat de overledene nog steeds in de problemen zit. En dat zorgt voor een misverstand omdat het a) niet strookt met de werkelijkheid en b) zo’n opmerking de ontvanger heel ongerust kan maken. Heel goed dat dit zich voordoet! Want nu kan ik het bespreken en kan ik ze aan het denken zetten. Dit gaat, zoals Mavis Pittilla het altijd zo mooi zegt, over: ‘Knowing about your Fathers business’. O, wat nuttig dit zeg. Dit moet de andere ruimte ook weten! Ik schrijf het op op mijn kladblok zodat ik het straks niet vergeet te vertellen.
Een uur later loop ik terug naar ruimte 1. Ze zijn net klaar met hun oefening, dus die bespreken we even na. Daarna leg ik aan deze groep de oefening van het contact maken maken via die bepaalde invalshoek uit. De eerste student gaat voor de groep aan de slag en… geloof het of niet… hier gebeurt precies hetzelfde als in ruimte 2! Nou ja zeg, wat goed!
Wat toevallig ook.
Of…
Niet…
Na de oefening is het lunch-tijd. Ruimte 2 was eerder gaan lunchen, dus als ze klaar zijn, leg ik iets aan hen uit. Ik wil ze voor de volgende oefening in tweetallen laten werken. Er blijkt iemand nog niet terug te zijn van de lunch, wat één voordeel heeft: ze zijn nu met een even aantal. Ik zeg dat ze alvast mogen beginnen en dat degene die zo terugkomt dan vanmiddag mee kan draaien in de andere ruimte en dan zien we wel weer… Dus zo gaan we het doen.
Ik terug naar ruimte 1. Als ik daar wil gaan starten, met de extra student erbij, heeft iemand een vraag:
“Bij die oefening die we vanmorgen deden, toen voelde ik de hele ochtend al een overledene bij mij en het voelt belangrijk om daar nog woorden aan te geven. Mag ik dat contact misschien alsnog maken en kijken voor wie het is?”
Jazeker mag dat. Het programma is ondertussen toch al een zootje…
Ze maakt het contact. Het is een jonge jongen die is verongelukt. Best heel emotioneel. En 3 x raden wie de ontvanger blijkt te zijn: de vrouw die eigenlijk in de andere ruimte had moeten zitten.
Hu?
Hoe kan dat nou?
Dus die overleden jongen was al bij de student in ruimte 1 en hij wist dat de ontvanger na de pauze uit ruimte 2 over zou komen?
Janneke, Janneke…
Er is helemaal geen ruimte 1 en geen ruimte 2.
Er is helemaal geen verstoord lesprogramma.
Muren, problemen, gedoe, allemaal bedenksels.
Alles is één.
Alles is Spirit.
Je weet wel… die van de hoofddocent…
aug 24, 2020 |
Het was al een mooi lesweekend
over privé-consulten.
Maar het werd nog mooier
toen ik achteraf iets hoorde….
Tijdens dit weekend voor studenten mediumschap, gaat het dus helemaal over privé-consulten. Want dat is echt een specifiek onderdeel binnen het mediumschap waar ontzettend veel over te leren valt. Het is ook een kwetsbaar stuk en misschien is het daarom dat studenten na hun opleiding vaak niet de stap zetten naar het geven van die consulten. Dat vind ik jammer, want de behoefte aan goeie mediums die goeie consulten kunnen geven, is heel groot. Dus om de stap naar de praktijk te verkleinen, geef ik dit weekend. En om de praktijk zo goed mogelijk na te bootsen, krijgen de studenten (die normaal vooral oefenen ‘op elkaar’) dit weekend de kans om te werken met echte klanten met echte kwesties! (Met dank nog aan de tientallen proef-personen die zich hiervoor hadden aangemeld.)
Juist omdat het geven van een privé-consult iets kwetsbaars is, vind ik dat ik zelf ook met de billen bloot moet. En daarom start ik dit weekend altijd met het geven van een openbaar privé-consult. Frank en Anita van de spirituele community Zwave deden de organisatie en zij hadden een klant voor me geregeld. Altijd weer spannend. Je weet nooit hoe een consult verloopt en ergens zit toch in je achterhoofd: stel dat het niet goed gaat, wat doet dat dan met je geloofwaardigheid als juf? Maar toen ik zelf nog les kreeg, heb ik ooit meegemaakt dat een oefening voor de groep niet goed ging bij een docent en die ging daar zo krachtig en mooi mee om, dat het mij de ruimte gaf om het risico te nemen om eventueel ‘ook de fout in te mogen gaan’. In de praktijk gaat het eigenlijk altijd goed, met hier en daar wat ‘problemen’ en ‘stroevigheden’ waar ik tegenaan loop, maar dat zijn juist de waardevolste leermomenten.
Na een inleiding over hoe ik me voorbereid op een consult, vroeg ik de klant naar voren te komen. Het bleek een leuke vrouw met wel het nodige bagage (zoals ik dat voelde), dus er was genoeg materiaal om mee te werken. Om privacy-redenen kan ik hier niet teveel over de inhoud van het consult vertellen. Maar wat ik wel kan zeggen was dat zij al weken in twijfel was: wel of niet ‘springen’ in een bepaalde werksituatie. Die situatie moest ik helder zien te krijgen en daarna zou ik iemand uit de spirituele wereld erbij uitnodigen om te zien wat die zou toevoegen aan het verhaal.
Ik voelde dat zij hoopte op een contact met een familielid. Maar degene die doorkwam was een man die weliswaar ‘vaderlijke gevoelens’ voor haar had gehad, maar dan wel binnen een werksituatie. Het was haar oude baas waar ze een hele goeie band mee had gehad. Ze was verbijsterd en het kostte haar echt even moeite om zich te kunnen openen voor het idee dat hij hier nu was. Maar hij liet zien dat hij altijd in haar had geloofd en ook waarom. Hij benoemde haar talenten en liet zien dat hij haar daarom altijd kansen zoveel had gegeven. Zijn vertrouwen in haar was altijd groot geweest en nog steeds. Deze man – juist deze man! – was precies de juiste persoon om nu tegen haar te kunnen zeggen over haar werksituatie: ‘Toe maar, spring maar, je kunt het, het komt goed.’
De klant was achteraf erg ontroerd en ze voelde zich gesterkt, alleen al door het feit dat ze zo werd gezien in de fase waar ze nu zat. Hier werd weer eens voor iedereen voelbaar hoe ongelooflijk betrokken en intelligent de spirituele wereld is.
Pas achteraf hoorde ik van Frank en Anita hoe het kwam dat zij die ochtend mijn proef-cliënt was geweest. Het bleek dat er eigenlijk iemand anders zou komen. Maar die kon niet, vanwege een Corona-test. En dus hadden ze, de avond ervoor, nog in allerijl iemand moeten zoeken in hun eigen kring. Ze benaderden deze vriendin en door een mooi toeval kon zij ook komen. Het proef-consult bleek precies datgene te zijn wat ze nodig had om die eindeloze kwestie van wel of niet springen aan te kunnen gaan.
“Ze heeft besloten. Ze springt”, zei Frank tegen mij aan het eind van het weekend. “En ze vertelde me dat ze er nu ook echt vertrouwen in heeft.”
De wondere wegen van Spirit.
Vandaag zei een klant: “Het is zo jammer als mensen overlijden, dat ze niets meer voor je kunnen doen.”
“Nou…”, zei ik. “Zeg dat niet te snel.”
Het gebeurt altijd anders dan je verwacht.
En op manieren die wij niet kunnen bevatten.
Maar als ze vinden dat het tijd is om in te grijpen
dan kunnen ze behoorlijk ver gaan
in het laten plaatsvinden van dingen waarvan zij weten:
dit moet nu gebeuren.
aug 11, 2020 |
Weer aan de slag.
Na een maand vakantie.
Toch altijd weer een momentje…
En tegelijkertijd. Als ik naar de praktijk ga, me heb voorbereid, de deur weer open doe, de eerste klant weer binnenlaat en als die tegenover me gaat zitten… Dat ene gevoel. Zo’n prachtig gevoel: het me openstellen voor dat heilige dat voor mij een privé-consult is.
De spanning (toch nog altijd aanwezig op een bepaalde manier).
En de nieuwsgierigheid: wat zal er gaan gebeuren?
In mijn voorbereiding speelt een aantal factoren een grote rol. Een daarvan is dat ik me bewust ben dat een ander stuk van mij aan het werk gaat. Niet mijn hoofd. Niet mijn fysieke, emotionele, mentale kant, maar mijn essentie: mijn spirituele kern. Mijn ziel. Daar begint de heiligheid van het privé-consult; bij het besef dat dat andere stuk nu het woord krijgt. En dat ik, hoewel ik niet in trance ga en er helemaal ‘bij’ ben en voor elk woord de verantwoordelijkheid draag, dat ik toch verrast kan zijn door de beelden die ik zie en door de woorden die ik zeg.
Het allermooiste is het wat mij betreft als ik, vanuit die heilige plek in mij, niet ‘top down’ tegen de klant ga zeggen: zo zit het en dat moet je doen. Nee, dat is niet mijn taak. Want die klant is net zo goed een ziel. Alleen die is, door aards gedoe, een beetje van dat zielsgevoel afgedreven. Dus die kan op dat moment niet goed bij die innerlijke wijsheid die hij of zij net zo goed in zich draagt. Maar het is dus mijn taak om de klant daar naartoe te brengen. Terug naar de kern en naar het eigen heldere weten. Om van daaruit, vanuit die gelijkgestemdheid, samen te kijken naar de situatie zoals die is en wat daar nodig is. Zo voelt de klant zich na afloop niet ‘geadviseerd door iemand van bovenaf’ (wat eigenlijk heel klein maakt), maar juist gezien, gesterkt en terug in eigen kracht!
Nou komt de grote vraag: hoe doe je dat? Ik heb er, geloof het of niet, nog tijdens mijn vakantie over nagedacht. En ik geloof niet dat het iets is wat je dóet als medium. Het is iets wat gebeurt zodra je aan de slag gaat. De klant mag namelijk niks zeggen over de reden van het consult. Die gaat zitten en trekt misschien 2 lintjes, of niet, maar in elk geval: er wordt niks verteld. Ik ga zitten, ik stem af en ik voel. En dan gebeurt het. Ik zeg bijvoorbeeld (gebeurde vandaag): “Je voelt als een flipperkast waarin het balletje de hele tijd heen en weer schiet tussen 2 obstakels: onrustig, gejaagd en het gaat geen kant op. Dat put je uit en je voelt: oude strategieën moet ik loslaten, want die werken niet meer. Je bent veranderd, door een verlies. Je bent niet meer dezelfde. Het verlies, een overlijden als ik het goed voel, heeft je doen inzien, heel heel diep van binnen, dat je lang geleefd hebt vanuit het dóen en dat het nu tijd wordt om te gaan leven vanuit je Zijn.”
Stel dat dit klopt – en dat deed het gelukkig (je kunt er ook naast zitten en dan heb je een probleempje. ; • ) – maar als het klopt, dan gebeurt er iets. De klant is namelijk binnen komen lopen, is gaan zitten, heeft thee of koffie gekregen en wordt vervolgens vanuit het niets ineens ‘gezien’. Echt gezien. En daar, precies daar, komt de magie erin. Want je Ziet als medium de ziel van die persoon. Je Ziet de kern van hem of haar en ook wat die nu doormaakt. En dat Zien is zo… O mensen, dat is zo mooi. Zo ontzaggelijk krachtig en helend. Zo magisch. Want er zijn geen lelijke zielen. Dus je ziet altijd iets moois. En dat voel je dus gebeuren bij die klant, die gezien wordt, in zijn of haar schoonheid en kracht en wijsheid. Maskers, verhalen, imago, het mag allemaal even aan de kant. We zijn waar we wezen moeten: bij de kern van de zaak. En omdat je diegene daar ziet, in de kern, ziet hij of zij zichzelf daar ook weer. En dan… zitten we dus op hetzelfde niveau en kunnen we gaan samenwerken. En natuurlijk: ik werk, ik zie, vertel, duidt, maar… ik leg niks op. Ik blijf bij diegene, alsof ik zijn of haar hand vasthou en steeds check: ben je er nog? Voelt het goed? Kunnen we door naar het volgende stukje? En soms vraag ik ook iets, om die ziel zichzelf te laten horen. Bijvoorbeeld: “Fantaseer eens, als alles mogelijk is, wat zou je dan creëren?” En dan komt het gewoon. En dan zie je klant zelf ook kijken: waar kwam dat nou vandaan?
Dat is in mijn ogen de schoonheid van het privé-consult.
Zo samen even verblijven
in die bubbel van magie.
En daarom hou ik nog steeds van mijn werk.
En leer ik nog iedere dag.
Want wat je kunt leren van magie is oneindig…
Het houdt nooit op…
22 en 23 Augustus: lesweekend privé-consulten, via Zwave in Weesp. Voor (oud)-studenten mediumschap die de volgende stap willen zetten in hun ontwikkeling. Want het houdt nooit op. Nog 2 plekken over. Aanmelden of vragen: janneke@jannekeleber.nl / welkom@zwave-weesp.nl
jun 17, 2020 |
Het ging over intuïtie
in de les van de Jaaropleiding Mediumschap.
We stelden vast dat intuïtie er altijd is,
maar: kun je er ook altijd bij?
Daar had J. een vraag over. Een hele gevoelige vraag:
“Deze week moeten we onze hond in laten slapen. En ik vind het zo moeilijk! Het is ontzettend emotioneel en daardoor lukt het me niet om bij dat intuïtieve gevoel te komen om antwoord te krijgen op de vragen: is dit de juiste beslissing? Kan het niet nog even wachten? Wat zou mijn hond er zelf van vinden?”
Hele goeie vraag natuurlijk. En zo belangrijk en veelvoorkomend! In consulten met overleden dieren valt me op dat in veel gevallen de hamvraag van de ontvanger is: ‘Heb ik het goed gedaan om je te laten gaan?’ Je bepaalt toch over het eind van het leven van iemand die je heel dierbaar is. En voor sommige mensen is dat misschien ‘slechts’ een dier, maar mij is het inmiddels wel duidelijk dat de relatie dier/mens net zo goed een diepe zielverbinding kan zijn. Dus hoe moelijk is het dan om de verantwoordelijkheid te dragen over het eind van zijn of haar aardse leven?
Ik gooide de vraag eerst in de groep.
Want je kunt als juf wel van alles vertellen.
Maar uiteindelijk wil je dat je studenten ook zelf nadenken.
L. reageerde als eerste: “Wat ik doe als ik overmand wordt door emoties, is ze niet wegduwen, maar er echt even mee gaan zitten en er juist helemaal induiken en dan alles voelen wat er te voelen valt. En wat ik heb gemerkt is: daarna komt er rust. En dan komt er ook weer ruimte voor je intuïtie.”
Kijk, wat een prachtige les van L.
En daar kon J. ook zeker wat mee.
Maar het voelde alsof iets anders ook nog gezegd moest worden. Iets ‘van boven’. Er kwam een beeld bij mij binnen. Het ging over ‘het bespreken met het dier.’
“Als je nou straks thuis bent”, zei ik. “Dan kun je het volgende proberen. Je gaat er eerst even in alle rust voor zitten en doen wat L. zonet heeft uitgelegd. En áls die storm van emoties dan is uitgeraasd en áls de rust dan terugkeert, stel je dan eens voor dat je in die open plek die dan ontstaat, gaat zitten. Met je hond. Om even samen te zijn met betrekking tot dit onderwerp. En laat alles open. Kijk gewoon wat er op dat moment gebeurt.”
Ze knikte.
Ze zou het proberen.
Er komt net een appje binnen: ‘Lieve Janneke, ik heb vanavond contact gemaakt met onze hond. We zaten samen in het bos. Ik vroeg hem of hij het oke vindt wat er deze week gaat gebeuren. Hij legde zijn koppie op mijn been. Zo zaten we een tijdje. Toen liep hij heel rustig bij mij weg. Dit voelde oke voor ons beiden. Ik ben blij dat ik dit heb aangereikt gekregen. Dit geeft een heel stuk rust!”
Het blijf een moeilijke beslissing.
Maar ze heeft het overlegd.
Want als die zielsverbinding dan toch zo voelbaar is…
dan kun je er ook gebruik van maken.
En nee, dat is niet moeilijk.
Het is wie je bent:
intuïtief.
Het is wat jullie zijn:
Verbonden.
jun 14, 2020 |
Ze zei: “Ik wil eigenlijk heel graag ergens een opleiding mediumschap gaan volgen…”
Ik zei: “Maar…?”
Ze zei: “Ik durf niet.”
Ik zei: “Waar zit je angst?”
Zij zei: “Ik vind het geloof ik een beetje eng… omdat ik niet weet waar ik me mee inlaat…”
Oke, waar te beginnen.
Met eerst te zeggen dat je inlaten met iets nieuws en onbekends natuurlijk altijd spannend is. Dus dat begrijp ik. Maar dan de vraag: waar hebben we het eigenlijk over? Waar laten we ons eigenlijk mee in als we de spirituele wereld gaan onderzoeken?
De spirituele wereld.
Ik krijg al tranen in mijn ogen als ik de woorden opschrijf.
Zo ontzettend groots. Zo eindeloos geduldig. Zo onmetelijk liefdevol. Zo compleet onvoorwaardelijk. Het is bijna niet voor te stellen. En waarom is het bijna niet voor te stellen? Omdat we al zo lang ‘hier’ zijn, in het aardse. En hier gelden die mooie dingen niet zo sterk. Hier is niets zo groots en zo geduldig. Hier is bijna niets onvoorwaardelijk, behalve dan misschien de liefde van een dier. Hier is mensen-liefde zo vaak economie. (Als jij niet voor mij… dan ik ook niet voor jou…).
Als je denkt aan onze spirituele vrienden en leraren (ik worstel momenteel een beetje met het woord gidsen). Hoe die altijd voor ons klaarstaan, ons bijstaan, ons zachtjes leiden en soms hard aanwijzingen geven. En in veruit de meeste gevallen krijgen ze daar geen enkele vorm van dankbaarheid voor terug. Sterker nog: hun bestaan wordt meestal gewoon ontkend. Hoe houden ze dat vol. Hoe diep moet hun liefde voor ons dan wel niet zijn.
Dit is geen klaagzang over de mens en over de aarde. Het is goed hier en het is aan ons om het nog beter te maken. Heel kort samengevat is dat denk ik een beetje de kern van het project Leven op Aarde. Maar laat het feit dat we vergeten zijn hoe het in de oorsprong was en hoe wij in de oorsprong waren, niet de reden zijn om, uit angst, ons niet in onze oorsprong te verdiepen. Geef toe aan dat verlangen dat misschien niet rationeel is, maar dat wel van heel diep van binnen komt, van de plek waar we nog steeds verbonden zijn met ‘thuis’. Geef toe aan dat verlangen om een stukje van ‘daar’ te ervaren in het ‘hier’. Een stukje hemel op aarde te brengen.
Dit alles zei ik tegen haar.
Een beetje in extase en met tranen in mijn ogen.
Ze keek me aan en zei:
“Ik doe het.”
